Sihanoukville en Vietnam so far..

Daar zijn we weeeer, alweer een van onze laatste reisverslagen ben ik bang. De laatste 3,5 week zijn ingegaan en de tijd gaat elke dag sneller lijkt wel. We hebben weer een hoop meegemaakt de afgelopen weken dus ik ga gauw beginnen met typen!

Woensdag 18 februari:
Na het ontbijt hadden we de route naar het paleis opgezocht wat zo’n 15 minuten lopen was vanaf ons hotel. We begonnen te lopen en met een behoorlijke omweg kwamen we uiteindelijk bij het paleis aan. Van de buitenkant zag het er best mooi uit maar het bleek s’middags om 14.00 uur pas open te gaan dus we waren veelste vroeg. We gingen even wat drinken halen en liepen nog langs het nationaal museum wat ook een heel mooi gebouw was. We gingen nog even op een bankje bij de rivier zitten en zagen toen dat er honderden duiven in de tuin voor het paleis zaten. Er zat een vrouw op de grond die allemaal mais rond gooide en ook verkocht. We besloten een zakje mais te kopen en te kijken of de duiven op je hand kwamen zitten, maar helaas de duiven in Amsterdam zijn een stuk leuker. Toen onze mais op was liepen we naar de ingang van het paleis die inmiddels geopend was, maar we kwamen erachter dat je verplicht een lange broek aan moest die we allebei niet aan hadden. Oke, laat maar dachten we en namen een tuk tuk naar central market. Dit is een heel groot gebouw met honderden marktkraampjes erin. Heel leuk maar het was vandaag het te warm om er rond te lopen dus we liepen door naar een grote shopping mall en aten onderweg nog een ijsje om even af te koelen. Maar in de shopping mall zaten net drie winkels en de rest was nog dicht omdat het nog gloednieuw was. Toen we weer verder liepen kwamen hoorde we in de verte trommelmuziek en gingen kijken wat het was. Het Chinees nieuwjaar was op dit moment in volle gang en het geluid dat we hoorde bleek zo’n typisch Chinese dans te zijn om boze geesten te verjagen. Dit had ik altijd al een keer in het echt willen zien! Allemaal mensen in drakenpakken die over elkaar heen sprongen alsof het niets was, echt heel knap.
We gingen nog even wat eten in een overdekt winkelcentrum en toen we terug liepen naar het hotel zijn we nog zo’n vijf keer verdwaald voor we het eindelijk vonden.
S’avonds hadden we op de laptop alvast een eerste nachtje in Sihanoukville geboekt voor de volgende dag omdat alles al bijna vol zat. Toen we beneden bij de receptie vroegen of ze de bus naar Sihanoukville van de volgende ochtend voor ons wilden boeken bleek dat nog niet zo makkelijk te zijn want alles zat vol. We hadden er helemaal niet bij stil gestaan dat het ’t weekend was van Chinees nieuwjaar en iedereen massaal naar het strand gaat. We baalde als een stekker omdat we al een overnachting hadden geboekt en gingen de stad in, in de hoop dat we daar nog ergens een bus konden regelen. We zagen bij een guesthouse een bordje dat ze ook bussen naar Sihanoukville aanboden en na een rondje bellen hadden we met veel geluk nog twee plaatsen kunnen bemachtigen voor 8.30 uur de volgende ochtend. Omdat we zo dankbaar waren besloten we er ook maar meteen een hapje te eten en op het menu stond “happy pizza” en vroegen een medewerker wat er allemaal op deze pizza zit. Het bleek een normale pizza te zijn maar het drugs erin verwerkt! We besloten toch maar iets anders uit te kiezen haha.

Donderdag 19 februari:
S’ochtends vroeg pakten we onze backpacks in en na het ontbijt namen we een tuk tuk naar het busstation. We waren ruim een half uur te vroeg en de bus van 7.30 uur bleek nog niet te zijn vertrokken. Een man nam onze tickets aan en wees ons de bus, meteen daarop reden we aan. Super fijn dat we niet hoefde te wachten tot de volgende bus en we dus een uur eerder in Sihanoukville zouden zijn. Omdat we als laatste in waren gestapt zaten we helemaal achterin boven de motor dus het was wel echt snikheet! Voor ons zat een flinke Europeaanse vrouw en daarnaast een heel smal Aziatisch mannetje. We hadden de grootste lol want de vrouw viel de hele tijd bijna in slaap waardoor haar hoofd elke keer bijna de Aziatische man raakte en ze uiteindelijk gewoon op zijn schouder lag te slapen.
Onderweg kwamen we allemaal bordjes met “Cambodian people’s party” erop, geen idee wat dat betekende. Wat ons trouwens ook veel is opgevallen in Cambodja is dat veel mannen een of meerdere hele lange vingernagels hebben. Ook is het hier mode of iets dergelijks als een man een moedervlek heeft op de kin of wangen dan laat je daar je haar gewoon op groeien. Zo lopen er soms mannen rond die zich helemaal glad scheren en dan een lange spriet haar van zo’n tien centimeter uit hun moedervlek hebben steken, haha ziet er niet uit!
Net na de middag kwamen we aan in Sihanoukville wat alles mee viel want normaal duurt alles ruim twee uur langer dan dat er gezegd word van te voren. Helaas werden we wel weer ergens ver van de stad op een parkeerplaats afgezet en moesten we dus weer voor een veelste dure tuk tuk gaan betalen. Hier vroegen ze 15 dollar voor zo’n 7 minuten rijden, belachelijk! Lopen was geen optie en uiteindelijk hebben we het nog omlaag kunnen krijgen naar 8 dollar wat nog echt heel veel geld is hier. De tuk tuk chauffeur bracht ons naar “House of malibu guesthouse” maar we stopten ergens waar het nergens stond aangegeven en de tuk tuk chauffeur wees dat we een bospad richting het strand moesten nemen. We vertrouwde het niet en bleven mooi zitten met onze backpacks. Ons gevoel klopte, hij wist niet waar het was en had ons nog bijna een kilometer van de juiste plek gebracht. Uiteindelijk omdat we niet uitstapte bracht hij ons toch naar de juiste plek en de guesthouse die we geboekt hadden bleek direct aan het strand te zijn.
We checkten in en mochten kiezen tussen een kamer met grote lekkage naast het bed of een kamer met alleen ijskoud water in de douche. Uiteindelijk zei de medewerker dat ze ook nog een wat kleinere kamer beschikbaar hadden waar niets mee aan de hand was. Die hebben we toen maar gekozen.
De rest van de middag waren we best moe van het vroege opstaan en hebben we een beetje de omgeving verkend. We gingen naar een toeristen informatie om ons paspoort in te leven voor het Vietnam visum. Daar kwamen we erachter dat de ambassade vijf dagen dicht zou zijn i.v.m. het Chinees nieuwjaar. We zaten dus vast in Sihanoukville voor nog bijna een week maar gelukkig was het een erg mooi plaatsje.
S’avonds gingen we bij een gezellig en goedkoop eettentje een bord rijst eten, die echt super lekker was. Voor dat we terug naar het ons guesthouse gingen zagen we nog vuurwerk op het strand, wat hier schijnbaar elke avond gebeurd.

Vrijdag 20 februari:
S’ochtends toen we wakker werden gingen we eerst lekker ontbijten op het strand. We moesten in de middag uitchecken en hadden een andere guesthouse geboekt dat zo’n 200 meter verderop zat. Na het inpakken van onze backpacks liepen we in een minuut naar onze volgende accommodatie en daar mochten we gelukkig meteen de kamer in. Het was een hele simpele kamer met alleen een bed en de douche zat boven de wc. Was wel makkelijk dat je naar de toilet kon en douchen tegelijk haha.
S’middags gingen we lekker op het strand liggen bij een leuk strandtentje. Hier waren de bedjes gratis en alle drankjes spotgoedkoop. Het enige nadeel was dat Serendipity beach waar we dus lagen, heel drukbezocht is onder feestende jongeren en je dus elke paar minuten een propper aan je bedje had die kroegentochten en gratis drankjes probeerde te verkopen. Aan het einde van de middag lagen we in een berg foldertjes van zo’n 20 verschillende bars en restaurantjes. Ook lopen er heel veel lokale mensen rond die fruit, massages, manicures/ pedicures verkopen. Een heel lief vrouwtje kwam bij mij op het bedje zitten en vond dat mijn benen wel een epileerbeurt konden gebruiken, ze wilde gratis voordoen hoe ze het pijnloos kon doen en dan is het al te laat want je kan onmogelijk nee zeggen tegen zo'n schattig vrouwtje! Ze gebruikte alleen een simpel draadje naaigaren die ze op zo'n manier heel snel draaide dat het inderdaad je benen pijnloos onthaard. Denk dat ze zo'n anderhalf uur bij me gezeten had en vond 't wel gezellig bij ons. Toen ze klaar was bedachten we dat we nog wat kleren hadden die we niet meer dragen en ik vroeg haar of ze er iets mee zou kunnen. Ze wilde onze kleren erg graag hebben en toen ik ze in de hotelkamer had gehaald en haar ze gaf was ze dolgelukkig! Weer een goede daad verricht. Toen ik terug kwam van het vrouwtje had Mike heel lief voor mij een cocktail besteld die hier super lekker en goedkoop zijn.
Na een heerlijke middag strand en weer helemaal opgefrist te zijn van onze wc-douche gingen we weer eten bij hetzelfde restaurantje als de avond ervoor. Dit keer duurde het ontzettend lang voor we eten kregen maar het was het waard want het eten was weer super lekker.
Toen we terug waren bij ons guesthouse gingen we nog even buiten zitten met een drankje en de laptop om wat dingetjes op te zoeken. We zijn nog steeds hard opzoek naar woonruimte en het valt niet mee zo vanuit Cambodja dingen te vinden. Toen we naar bed gingen kwamen we er al snel achter dat we niet zomaar in slaap zouden gaan vallen want we zaten recht achter een van de drukbezochte barretjes van het strand en die sluiten hier helaas niet om 01.00 uur. Tot een uur of 05.00 uur s’nachts zijn we ons bed uit gedreund en toen we dachten eindelijk te kunnen gaan slapen begonnen alle honden en katten van de buurt nog even fijn geluiden te maken!

Zaterdag 21 februari & Zondag 22 februari:
Dit weekend hebben we weinig afwisselend gedaan. S'ochtends sliepen we een beetje uit omdat het onmogelijk was in de nacht te slapen en dan gingen we s'middags ergens een ontbijtje halen. Daarna gingen we op ons gemakje lekker de hele middag op het strand liggen waar het met een goed windje prima vol te houden was. Het was wel jammer dat het een parelwit strand is en vol ligt met vuurwerkresten.
S'avonds gingen we bij een leuk tentje wat eten en daarna nog een eindje lopen en ergens wat drinken. Ook hebben we deze dagen bekeken waar we nog een paar nachten konden verblijven omdat we nog geen visum hadden kunnen regelen. We kwamen via booking.com uit bij hele leuke kleine bungalows die een kilometer van het strand lagen en gratis fietsen aanboden dus dat klonk ideaal en boekte we meteen voor de vier nachten die we nog moesten overbruggen. We hebben ook nog even goed rond gezocht naar woonruimte en werk maar dit valt niet mee!

Maandag 23 februari:
Na dat we ons handeltje weer ingepakt hadden en even wat eten hadden gehaald namen we een tuk tuk naar Green village bungalow. De chauffeur wist niet waar dit lag en zei dat het niet op de plek lag dat wij hem zeiden. Dit vonden we raar maar je kunt hier niet elke tuk tuk chauffeur vertrouwen en we dachten dat hij ons gewoon meer wilde laten betalen. Maar helaas, hij had gelijk. We kwamen na zo'n 3 kilometer rijden uit in de middle of nowhere bij het hotel wat met geen mogelijkheid 1 kilometer van het strand lag. Toch bleven we positief want als we toch fietsen kregen zou het nog steeds wel te doen zijn en dan moesten we maar gewoon wat langer fietsen. Bij het inchecken werden we ontvangen door de manager die overdreven aardig deed en zich erg raar gedroeg. Hij vroeg om onze paspoorten en zei een kopie te gaan maken en bracht ons naar onze bungalow. Het was er bloedheet maar er leek weinig mis dus we bedankte hem en hij liep weg met onze paspoorten. We plofte even neer op het bed dat recht onder de airco stond om even af te koelen.
Toen we er even waren viel het op dat er maar weinig stond in de bungalow terwijl op de website te zien was dat de bungalows mooi gevuld waren. Bij ons stond de tuinset binnen en er was geen keuken die er wel zou moeten zijn. Toch hadden we nog steeds niet echt reden moeilijk te gaan doen vonden we zelf, we hadden wel erger meegemaakt. Maar toen we trek kregen en naar de winkel wilde fietsen bleek bij de receptie dat er niemand aanwezig was. We moesten een klein half uur wachten tot de receptionist terug was en hij vertelde ons dat we geen fietsen zouden krijgen. Mike en ik keken elkaar aan en snapte er niks van, we zeiden vriendelijk dat dit op de website stond net als dat de afstand niet klopt. De jongeman zei vrolijk dat als het ons niet beviel we konden betalen en dan op konden rotten naar een beter hotel. We stonden stomverbaasd te kijken en begrepen ineens waarom onze paspoorten weg waren en vroegen nog steeds vriendelijk of we onze paspoorten terug konden krijgen. De jongeman deed erg vreemd en zei dat we de paspoorten pas terug kregen als we het hele bedrag van de vier nachten betaald hadden. We vertrouwden er geen drol van en er klopte gewoon iets niet in deze situatie! We eiste dat we de manager die we eerder die dag hadden gezien wilde spreken en de receptionist zei dat hij over een half uur terug zou zijn. Maar toen we na een half uur weer terug waren op de receptie kregen we te horen dat hij die dag niet meer zou komen en dat hij door moest geven dat we geen fietsen zouden krijgen en moesten betalen als we onze paspoorten terug wilde. Op dit moment begon ik de situatie eng te vinden, het bleek een grote oplichting en onze paspoorten waren ingenomen. De sfeer draaide om en we wilde gewoon onze paspoorten terug want dat zijn onze eigendommen. De jongeman belde zijn baas om advies en tijdens zijn gesprek zag ik hem onze paspoorten stiekem in een lade doen die hij op slot deed en de sleutel stopte hij in zijn zak. Ik vertelde Mike wat ik zag en we wachtte tot hij zijn telefoon weer weg had. Hij zei dat hij de paspoorten niet terug kon geven want ze zaten opgesloten en hij had de sleutel niet! Op dat moment werden we allebei boos omdat hij recht in ons gezicht zat te liegen en ik wist zeker dat hij de sleutel in zijn zak had. De receptionist schrok van onze reactie en hij greep naar zijn zak om de sleutel te verbergen. Achteraf hadden we natuurlijk nooit onze paspoorten zo af moeten geven maar je gaat er gewoon vanuit dat je met eerlijke mensen te maken hebt in zo'n bungalow park.
We probeerde de jongen duidelijk te maken dat we echt onze paspoorten terug wilde maar er was geen mogelijkheid een normaal gesprek met hem te voeren. Na een behoorlijk heftige 15 minuten belde de jongen zijn manager nogmaals en nu besloot de held eindelijk zelf terug te komen om het op te lossen.
Toen de manager een half uur later binnen kwam begon hij meteen te schreeuwen en was hij (volgens mij expres) samen met een andere enge man gekomen die heel intimiderend over kwam! Het was duidelijk dat hij niet netjes wilde onderhandelen en dit gewoon een oplichter was die geld wilde. We besloten zo snel mogelijk naar de bank te lopen dat ook bijna drie kilometer lopen was, al het geld te pinnen en maar te betalen in de hoop dat we onze paspoorten terug kregen. Toen we terug kwamen stond er een kei oude fiets voor ons huisje waar we niet eens met 1 persoon op konden gaan zitten want dan zou die van ellende uit elkaar vallen. De receptie was weer dicht en ik voelde me machteloos want waarom zouden ze niet op ons wachten als ze het geld zo graag willen! Na even met thuis te hebben overlegd bleven we maar rustig en gingen we ons even opfrissen.
Toen we s'avonds wilde gaan eten zat er gelukkig een andere jongen achter de receptie die niets van de situatie wist en toen we zeiden dat we alles wilde betalen in ruil voor onze paspoorten was dit geen enkel probleem. Jeeeeetje, wat een opluchting!!
We waren zo ontzettend blij dat we onze paspoorten terug hadden en dealde er maar mee dat we wel vier dagen lang heel veel geld kwijt gingen zijn aan tuk tuk''s omdat er buiten allemaal wilde honden zaten en daar niet langs af wilde lopen.
Toen we die avond wat zaten te eten in het centrum waren we allebei nog helemaal ontdaan van wat er eigenlijk gebeurd was die dag en toen we terug waren in het huisje heb ik booking.com gemaild over de hele situatie.

Dinsdag 24 februari:
Toen we wakker werden hadden we een verschrikkelijke nacht gehad. De stroom was uitgevallen en hebben dus heel de nacht geen airco of ligt gehad. Het was bloedheet en hebben nauwelijks kunnen slapen. Gelukkig toen de stroom weer werkte zag ik dat booking.com gereageerd had op onze mail en wilde meer weten van de situatie.
Na het ontbijt dat we zelf in elkaar gezet hadden besloten we naar het strand te gaan en daar misschien nog wat slaap in te halen. Elk enkel ritje met de tuk tuk koste ons 3 of 4 dollar, echt heel rot want zo kwamen we elke dag flink boven ons budget uit maar de hele dag in ons broeikas huisje te gaan zitten was ook geen optie.
Toen we terug kwamen bleek de stroom wederom uit te zijn gevallen en zaten we weer in het pikkedonker. Er was helemaal niemand op het park aanwezig die er iets aan deed. Na dat we gedoucht hadden onder ijskoud water liepen we naar de receptie voor een tuk tuk maar wederom was er helemaal niemand en moesten we bijna een uur wachten. Normaal zou ik echt wel gaan lopen maar zodra we de poort uitliepen stonden er zo'n tien honden naar je te blaffen en gebeten worden door een hond hier is geen goed iets!
Booking.com had weer gereageerd en het kwam er eigenlijk op neer dat het niet hun probleem was en dat de schuld lag bij het bungalow park. Dat krijg je dan te horen van een bedrijf waar je 4 maanden lang elke accommodatie waar je verblijft bij boekt. (Nu heb ik hierna nog een mail ontvangen dat ze het alsnog serieus nemen en er word op het moment gekeken wat ze voor ons kunnen betekenen).
Toen we eindelijk een tuk tuk hadden geregeld gingen we wat eten in het centrum en bleven we zo lang mogelijk zitten omdat we bang waren dat het weer bloedheet was in ons huisje en we toch niet in slaap zouden komen.

Woensdag 25 februari:
S'nachts werden we nog heel intimiderend aangekeken door een aantal mannen die bij de ingang van het bungalow park stonden en ik voelde me alles behalve veilig. We hebben nog gezocht naar een ander hotel maar omdat dit het Chinees nieuwjaar weekend was, was elk betaalbaar hotel volgeboekt en booking.com bood op dit moment geen hulp.
Na het ontbijt smolten we ons huisje weer uit omdat de airco weer was uitgevallen dus we pakte zo snel mogelijk onze strandspullen en gingen naar buiten. Eerst moesten we nog even naar het postkantoor omdat we wat kaarten op de post wilde doen. Het was ontzettend warm en na even zoeken hadden we het gelukkig gevonden. Toen op naar het strand! Daar was het weer goed vertoeven! We werden wel weer verschillende keren aangesproken door proppers en uiteindelijk kregen we toch met een jongeman een leuk gesprek. Aan het einde kwam er toch nog even een verkooppraatje achteraan en het klonk wel leuk wat hij zei dus we besloten toch s'avonds maar eens een kijkje te gaan nemen.
Toen we opgefrist waren gingen we wat eten bij een Engelse guesthouse en pub waar het erg gezellig was. Wat later op de avond stond heel het strand vol met lounge stoelen en banken met allemaal lichtjes en kaarsen. Super gezellig zag het eruit en we plofte neer in een van de lounge stoelen. De prijzen waren hier uitzonderlijk laag, we betaalde voor twee grote cocktails samen drie euro. Toen het wat later op de avond was en we het wat drukker begon te worden besloten we bij de dolfin bar te gaan kijken wat een van de bekendere bars was. Er was die avond een blacklight party dus er liepen verschillende mensen rond die van top tot teen onder de lichtgevende verf gesmeerd waren. Backpackers van over heel de wereld komen naar Sihanoukville voor de feesten kwamen we achter en we begrepen wel waarom. Wel viel het ons op dat er ontzettend veel drugs gebruikt word door toeristen wat we eigenlijk niet goed begrepen. Als ergens op de wereld een slechte plek is om met drugs gepakt te worden is het wel in Cambodja! In de tijd dat we in Sihanoukville waren hebben we wel nog geen enkele politieagent gezien maar al zou ik drugs willen nemen zou ik het no way hier gokken. Maar goed ieder z'n ding. Na een super leuke avond in de bar liepen we nog een rondje over het strand en aten we nog een overheerlijke hotdog voor dat we een tuk tuk terug namen naar het hotel.

Donderdag 26 februari:
Vandaag was het laatste dagje strand in Sihanoukville. S'avonds aten we nog lekker goedkoop bij een Italiaans restaurantje in het centrum en daarna deden we wat boodschappen voor de busreis van de volgende dag. We wilde op tijd naar bed omdat we de volgende ochtend om 7.00 uur naar Vietnam zouden vertrekken maar helaas was de stroom weer uitgevallen en was slapen in die hitte geen optie. In die vier dagen dat we hier waren geweest is de stoom denk ik meer uit geweest dan aan! Maar gelukkig toen we echt moesten gaan slapen sprong de elektriciteit weer aan en konden we eindelijk gaan slapen.

Vrijdag 27 februari:
S'ochtends om 6.00 uur werden we super moe wakker na een heel kort nachtje. We aten wat en pakte onze spullen weer in voor vertrek. Het liefst hadden we het huisje helemaal plat willen branden uit wraak maar zo'n helden zijn we niet haha. Om 7.00 uur stond gelukkig de tuk tuk die we geregeld hadden klaar om ons naar de pier te brengen. Daar moesten we om 7.30 uur klaarstaan voor vertrek. Toen we stonden te wachten raakte we aan de praat met een Pools stel die echt heel vriendelijk waren en ons alles over Vietnam konden vertellen. De bus kwam om 8.00 uur aankakken en het bleek een behoorlijk klein en krap busje te zijn waar we de eerste aantal uren in door moesten gaan brengen. Het zou ongeveer 15 uur duren om van Sihanoukville naar Ho Chi Minh City te rijden en we hoopte alleen maar dat de volgende bus beter zou zijn! Toen we waren vertrokken vanaf te pier bleek dat dit de eerste halte was en we nog een aantal hotels af moesten om mensen op te pikken, het loopt hier letterlijk altijd anders dan dat er beloofd word. Toch waren we heel blij dat we naar de pier waren gekomen in alle vroegte want we hadden nog twee normale stoelen, maar de mensen die later instapten kregen een klein uitklapstoeltje en zaten omringt door bagage die niet meer achterin paste.
We konden na een klein uur mensen oppikken eindelijk aan de rit gaan beginnen. Na zo'n 2,5 uur rijden was er nog een stop in Kampot waar wat mensen uitstapten en ook weer mensen instapten die helaas de nacht door hadden gehaald en ontzettend naar alcohol stonken! Na nog een drie uur rijden kwamen we aan bij de Vietnamese grens waar we eerst een uur moeten wachten tot onze paspoorten op een juist visum gecheckt waren en toen moesten we nog naar een ander gebouw waar je een dollar moest betalen om je temperatuur te laten meten. Er klopte geen drol van dat je dat moest betalen maar we deden maar niet moeilijk over een dollar. We hadden nog tijd om even naar de vieste wc van de wereld te gaan en toen iedereen zijn paspoort terug had reden we weer verder.
Na een klein half uur stopte we en hiervandaan zou de grote bus naar Ho Chi Minh City vertrekken om 14.00 uur. Gelukkig was er hier een klein wisselkantoortje want we hadden nog geen Vietnamese Dong en er was nergens een pinautomaat te vinden. We ruilden onze laatste dollars in en aten even wat bij het tentje waar we moesten wachten omdat we de eerste vijf uur niet meer zouden stoppen. Mike had eten besteld en toen hij terug kwam bleek dat we net als een aantal andere veelste weinig hadden terug gekregen. Fijn dat ze iedereen belazeren omdat ze weten dat we de Vietnamese Dong nog niet kennen! We gingen met wat andere terug naar de balie en uiteindelijk kregen we het geld toch terug gelukkig.
Om klokslag 14.00 uur kwam de bus naar Ho Chi Minh City aanrijden en gelukkig het was een moderne ruime bus! Het bleek zelfs een slaapbus te zijn waarbij je ligstoelen had i.p.v. gewone stoelen. In rijen van drie in twee verdiepingen lag je in de bus. Dat was wel even een grote meevaller dat het een keer beter was dan dat je verwacht had! Klein nadeel alleen was dat het op Aziaten gemaakt was en niet op onze lengte en we konden onze benen niet in het vakje wat ervoor bedoeld was krijgen en Mike zat met z'n hoofd vast tegen het dak.
Gelukkig lagen Mike en ik naast elkaar dus we konden onderweg mooi een filmpje kijken op onze laptop. Rond 18.30 uur moesten we nog op een boot de rivier oversteken en kort daarna stopten we ergens om wat te eten. We aten een bordje rijst en noodle soep met stukken bot erin (nog steeds niet mijn favoriet maar het begint te wennen dat het erin zit!). Toen we weer vertrokken bleek het nog zo'n 4 uur rijden te zijn dus zouden we pas rond middernacht in HCMC aankomen wat ons enorm tegenviel want dan zou het bijna 18 uur bussen zijn. Ondertussen had ik de wifi-code kunnen bemachtigen en toen het werkte wilde iedereen de code overnemen van me. Maar toen iedereen de code had viel wifi weg en had ik er niets meer aan.
Om 22.45 uur kwamen we aan in Ho Chi Minh City maar helemaal achteraf in disrict 5 terwijl iedereen in district 1 verbleef. We pakten zo snel mogelijk onze spullen en volgde de Polen en twee mannen die de weg wisten. Binnen een paar minuten hadden we een taxi voor ons zessen en waren we in een kwartier voor 4 dollar in district 1. De Ier waarmee we de taxi deelde werd wild enthousiast toen we de bekende stap straat van Ho Chi Minh binnenreden, was wel grappig om te horen. Hij was hier al eerder geweest en wist ons precies te zeggen waar het hotel was wat we geboekt hadden. Binnen 'n paar minuten hadden we het gevonden en waren we nog vrij op tijd in het hotel dachten we. Maar toen we naar onze kamer gebracht werden kregen we een andere kamer dan we geboekt hadden en moesten we weer helemaal met onze bepakking naar beneden. Bleek dat we niet in het systeem stonden! We kregen het even warm want we wilde echt niet midden in de nacht nog opzoek naar iets anders. De receptionist moest lachen en vertelde ons dat er een nummer 1 en nummer 2 is van hetzelfde hotel, en dat we bij nummer 1 moesten zijn die tweehonderd meter verderop zat. We waren enorm opgelucht en liepen gauw naar 't juiste hotel waar we een hele fijne kamer kregen!
We waren helemaal kapot van de lange dag, skypte nog even met thuis om wat af te spreken voor de volgende dag en gingen daarna lekker slapen.

Zaterdag 28 februari:
Na een heerlijk ontbijtje gingen we lekker nog even verder slapen want we waren nog heel moe. Het hotel lag recht aan de weg waar duizenden scooters voorbij rijden die allemaal non-stop toeteren dus dat was even wennen om in slaap te kunnen komen.
S'middags ging Mike even naar beneden waar een Subway zat om een lekker broodje te halen terwijl ik op de laptop in de wachtrij stond voor Pinkpop kaarten. Vietnamese tijd 16.00 uur zou de kaartverkoop van start gaan. Inmiddels hadden we het het gezin een groepsapp om elkaar zo snel mogelijk te kunnen laten weten als iemand erdoorheen was gekomen zodat we niet per ongeluk 16 kaarten zouden bestellen als iedereen geluk had. Rens, Claire, Mike en ik wilde graag weekendkaarten en ons pap een dagkaart voor de zondag dus het was best spannend of het ging lukken haha. Een kwartier nadat de kaartverkoop gestart was kwam ik er doorheen en snel daarna papa ook dus we hadden geluk! Pinkpop 2015 is een feit:)
Uiteindelijk bleken ook Rens en Claire er nog doorheen te komen en ik op mijn laptop ook nogmaals. We waren super blij en even daarna bleek ook dat Luke (vriend van Mike) kaarten had besteld dus dat word een mooi weekend.
S'avonds aten we lekker wat bij een simpel tentje, we hadden trouwens ECHTE Vietnamese loempia's besteld en ze smaken hier geweldig! Toen we terug naar ons hotel liepen hoorde we harde muziek uit het open lucht theater tegenover ons hotel komen en gingen even kijken. Er was een hele show bezig van kinderen met bijzondere talenten. Sommige dingen waren echt heel knap.. Het circus in Nederland was er niks bij!
Aan de zijkant van het theater stond een hele lieve geit die vastgebonden was aan een touw. Mike wilde hem gaan aaien maar de geit was het daar niet mee eens en haalde uit. Dat was echt een hilarisch gezicht haha! Gelukkig kon Mike op tijd aan de kant springen.
We gingen nog een ijsje eten en toen we richting het hotel liepen viel het ons pas echt op hoe ontzettend druk het hier is en hoeveel duizenden scooters is door elkaar rijden zonder dat er iets gebeurd, heel apart om te zien!

Zondag 1 maart:
S'nachts na middernacht was het mijn 25e verjaardag en Mike had de dag ervoor stiekem toen hij een broodje ging halen een cadeautje voor me gekocht. Hij had heel lief een wijntje gekocht om te proosten en ik kreeg een heel mooi boeddha beeldje. Het voelde heel vreemd om jarig te zijn aan de andere kant van de wereld maar dankzij Mike voelde ik me wel echt een jarigejop! En voor we in slaap vielen kreeg ik nog een heel lief berichtje van onze Rens waar ik ook heel blij van werd!
S'ochtends toen we wakker werden had ik nog een heel lief berichtje gekregen van ons pap en mam en daarna volgde er veel meer. Iedereen super bedankt voor de leuke berichtjes, heel fijn dat nu ik zover weg ben er toch nog aan m'n verjaardag gedacht word! :)
S'middags gingen we een eindje wandelen en ik moest niet weten waar we naartoe gingen. We liepen door een aantal hele leuke parkjes en kwamen uiteindelijk uit bij de Notre Dame van Ho Chi Minh City. We gingen even naar binnen om een kaarsje aan te steken.
Naast de Notre Dame zat een heel mooi oud postkantoor waar we ook nog even binnen liepen.
Inmiddels hadden we wel trek in iets lekkers en Mike trakteerde me op een overheerlijk gebakje bij een leuk koffie tentje.
S'avonds gingen we nog lekker uiteten voor mijn verjaardag en ik mocht nog niet weten waar. We stapte de taxi in en kwamen uit bij een super leuk klein Italiaans restaurantje "Portofino". Mike had dit gevonden op tripadvisor en hier kon je Italiaanse tapas eten! Toen we gingen zitten kregen we meteen super lekker brood met allerlei soorten smeerseltjes en een glaasje prosecco. Ook al is het eten hier in Azië geweldig, ik moet eerlijk toegeven dat dit alles overtrof! Heb nog nooit zo lekker tapas gegeten en het personeel was ook geweldig aardig. Aan het einde konden we niet kiezen welk toetje we wilde en vroegen de ober om hulp, ze adviseerde iets en uiteindelijk kwam ze alsnog met beide toetjes aan zodat we het konden proeven. Toen we weg gingen kreeg ik nog een bloemmetjesarmband en werden we door het hele personeel uitgezwaaid.
Na een kleine wandeling toen we weer terug in het hotel kwamen hadden we nog even geskyped met thuis die het ook vreemd vonden dat ik niet thuis was met m'n verjaardag.
We keken erna nog een filmpje en dat was het einde van een hele fijne dag!

Maandag 2 maart & Dinsdag 3 maart:
Deze twee dagen hebben we niet veel bijzonders gedaan. We hebben wat rondgelopen door de stad en een beetje rondgekeken voor dingen om te bezoeken. Omdat het einde van onze reis toch echt in zicht is moeten we keuzes gaan maken wat we nog allemaal willen zien. In eerste instantie wilde we graag richting Hanoi maar omdat het weer daar op het moment enorm tegenvalt hebben we besloten aan deze kant van het land te blijven en lekker aan de kust wat plaatsjes af te gaan. Maar eerst wilde we nog een paar dingen in Ho Chi Minh City zien dus we besloten nog een paar dagen bij te boeken. Dit was helaas niet mogelijk in het hotel waar we zaten maar het hotel dat tweehonderd meter verderop zat met dezelfde naam had wel nog plek en daar gingen we naartoe.
S'avonds toen we weer ergens lekker goedkoop een bordje rijst met vis gingen eten raakten we aan de praat met een Nederlands stel die elke winter in Azië overwintert. Hoop dat ik dat ook kan als ik wat ouder ben! Maar zei adviseerde ons zeker nog naar de bekende Cu Chi tunnels te gaan en het war museum. We waren dit zelf ook al van plan en besloten het na het eten ze gaan regelen voor de volgende dag.

Woensdag 4 maart:
S'ochtends haalde we een lekker ontbijtje bij de bakker naast ons hotel en wachtten we in de lobby op de bus die ons naar de Cu Chi tunnels zou brengen. Klokslag 13.00 uur werden we opgehaald en het was super netjes geregeld, iedereen kreeg een flesje water en er was een Engelssprekende gids aan boord die ons van alles vertelde over de tunnels. Het was zo'n anderhalf uur rijden en keken onderweg nog een introductie film.
Bij de tunnels kregen we een rondleiding door een stukje jungle waar nog vele ingangen van de tunnels zaten verborgen. Als je niet wist waar ze zaten kon je ze ook onmogelijk zien. We stopte bij een ingang die zo smal was dat je er met je voeten recht niet eens in paste. Een aantal mensen mochten proberen erin te wurmen en zo te bukken dat de camouflerende plank er weer bovenop kon. Ik wilde het ook wel eens proberen en paste er maar net in. M'n armen moest ik helemaal strekken naar boven en dan langzaam door m'n knieën zakken om erin te passen. Het was best wel spannend want toen de plank erop zat was het pikkedonker en super krap!
We liepen verder langs een aantal verschrikkelijke booby traps die de Viet Cong vroeger gebruikte om de Amerikanen mee te doden. De verhalen die hier verteld worden zijn trouwens bijna het tegenovergestelde wat we met geschiedenis in Nederland krijgen.
Uiteindeljk kwamen we uit bij een schietbaan waar je zelf mocht schieten met enorme geweren. Dit is iets dat Mike altijd al eens had willen doen en hier was het zo goedkoop dat we het net als alle andere toeristen gewoon deden. Je kon vanaf tien kogels per geweer kopen en omdat we er toch zoveel moesten kopen besloot ik ook mee te doen. We kochten tien kogels voor een M1 Garand wat ons €12,- kostten, wat echt heel goedkoop is! We liepen mee met een van de instructeurs die ons een gehoorbeschermer gaf. Ik had hem alleen iets te laat op mijn oren en liep net achter iemand door die ook aan het schieten was dus dat voelde ik wel even! Toen we bij het juiste geweer stonden werd ons uitgelegd hoe we hem vast moesten pakken en Mike en ik spraken af dat hij 8 kogels mocht en ik 2. Mike begon en er kwamen enorme knallen vanaf dat ik er echt niks van snap dat niet alle mensen die in het leger zitten doof zijn. Ik stond met knikkende knieën te kijken en toen mocht ik. De instructeur ging achter me staan en duwde mijn schouder kei hard tegen het geweer aan omdat het een harde terugslag kan geven en ik ben nou eenmaal niet zo sterk als Mike :p. Ik mikte op de roos en raakte een bordje op de achtergrond, óok knap vond ik zelf! Het was wel een kick om een keer te doen en toen ik mijn twee schoten had gedaan mocht Mike de overige paar nog die hij moeiteloos in de roos schoot.
Toen alle kogels op waren en we terug liepen verzamelde we weer bij onze groep en we gingen verder naar de tunnels. De gids vertelde ons dat er zo'n 250 kilometer aan tunnels onder onze voeten lagen in drie verdiepingen, 1 op 2-3 meter, 1 op 5-6 meter en 1 op 10-12 meter diepte. We zagen een ingang van een van de originele tunnels en het bleek nog geen halve meter hoog en breed te zijn. Het moeten echt hele dunne Aziaatjes zijn geweest die erin pasten en je moest absoluut geen last hebben van claustrofobie. Aan het einde kregen we de gelegenheid zelf door de tunnels te lopen. Er was 100 meter tunnel speciaal voor toeristen hoger gemaakt naar een meter zodat je het zelf ook eens kon ervaren. Vooraf werd gezegd dat je niet moest schrikken als je een spin, schorpioen of slang tegenkomt onderweg. Wou dat ik dat niet gehoord had! Bij elke twintig meter was er een nooduitgang naar boven en met dat idee wilde ik het toch wel proberen. Er ging een gids voorop en meteen daarachter gingen Mike en ik zodat we in ieder geval niet in een opstopping kwamen. De gids liep super snel dus moest bijna rennen om hem bij te houden. Dat ging alleen niet omdat ik veelte groot was schuurde continu m'n schouders. Bij Mike die nog een stuk groter is was het helemaal rot haha. Het was er super heet en benauwd en natuurlijk pikkedonker dus ik vroeg de gids of hij alsjeblieft de eerstvolgende uitgang wilde wijzen. Toen we eindelijk naar boven konden bleek dat we ipv twintig toch de veertig meter gehaald hadden omdat we de andere uitgang per ongeluk voorbij waren gelopen!
We waren kei kapot toen we eruit kwamen maar wel trots dat we het toch gedaan hadden.
Op de terugweg reden we nog langs een heel groot veld waar honderden kinderen aan het vliegeren waren, super mooi gezicht. De terugweg duurde wat langer omdat het zo druk was op de weg.
S'avonds aten we nog wat in de stad en gingen niet al te laat naar bed omdat we de volgende dag nog naar het war museum wilden.

Donderdag 5 maart:
S'ochtends moesten we verplaatsen van kamer omdat we nog een nachtje extra wilden blijven en toen we dit gedaan hadden namen we een taxi naar het war museum. (Althans dat dachten we.. Ik kom er nu tijdens het typen pas achter dat we niet naar het war museum zijn geweest maar naar "The independence palace" haha geen wonder dat het zo weinig over oorlog ging!)
Het paleis zag er heel mooi uit van de buitenkant met een grote groene rotonde met een fontein in het midden aan de voorkant. We liepen naar binnen en kwamen in allemaal verschillende ruimtes waar de koning en zijn familie allemaal belangrijke mensen had ontvangen tijdens de oorlog. Ook was er een enorme bunker onder het paleis gebouwd waar je ook een kijkje kon nemen. Daar stonden nog allemaal hele oude materialen die ze in die tijd gebruikten, zoals radioapparatuur en typemachines.
Aan het einde gingen we nog een stuk documentaire kijken over hoe het er vroeger allemaal uitzag. Buiten stonden nog twee grote tanks en een gevechtsvliegtuig en toen hadden we het wel gezien.
S'avonds kochten we bustickets naar Vung Tau voor de volgende dag (een strand plaatsje zo'n 2 uur van HCMC). We gingen opzoek naar iets te eten en liepen langs een heel goedkoop sushi tentje waar wij zoals jullie inmiddels wel weten geen nee tegen zeggen! De sushi smaakte geweldig en super vers. Toen we onze buik rond hadden liepen we rustig aan door de drukte terug naar ons hotel.

Vrijdag 6 maart:
S'ochtends checkten we uit bij het hotel en haalden we even wat te eten bij de bakker voor tijdens de busreis. We liepen naar de busstop waar een man ons heel aardig hielp met welke bus we moesten hebben. Het was weer een heel fijn net busje met airco alleen mocht je helaas niet eten en we hadden nog geen ontbijt gehad. Gelukkig na een klein uurtje rijden stopten we omdat de chauffeur ook nog moest eten.
Na een kleine twee uur rijden kwamen we al aan in Vung Tau en dit viel ons alles mee omdat het bijna altijd langer duurt dan dat je verwacht. Een gratis busje stond al te wachten om ons gratis naar ons hotel te brengen. Bij het hotel werden we heel aardig ontvangen en kregen we een simpel maar schoon kamertje. Op nog geen 300 meter van ons hotel zat een heel groot Lotte Mart winkelcentrum waar we even wat boodschappen gingen doen. Er was ook een foodcourt waar je super goedkoop kon eten en we zagen dat ze hier de verse loempia's hadden die we al vaker zijn tegengekomen maar nooit hebben geproeft. We bestelde er een paar en het was erg lekker. Het zijn een soort witte snoeppapier deeg dingen gevuld met verse sla, garnalen en noodles.. beter kan ik het niet omschrijven haha!
S'avonds liepen we richting het strand om wat te gaan eten maar het was er pikkedonker en weinig te beleven. Eens stuk verderop zagen we wat meer mensen maar het viel ons wel op dat we die dag nog geen enkele toerist gezien hadden en we hier weer behoorlijk werden aangestaard. We werden door een heel schattig vrouwtje binnengetrokken om wat te komen eten. Een bordje rijst met kip hadden we besteld en het smaakte prima. Mensen hier spreken wel heel slecht Engels dus het is communiceren op handen en voeten maar dat is juist wel weer leuk. Buiten aan de weg die naast het strand liep was het best frisjes wat we wel lekker vonden.

Zaterdag 7 maart:
Al vroeg in de ochtend werden we wakker van de bouwvakkers die naast ons hotel om 6.00 uur begonnen met timmeren aan een enorm appartementencomplex. Slapen zat er niet echt in en uiteindelijk stonden we dan ook maar op. We hadden stokbrood, smeerkaas, tomaatjes, passievrucht en dragon fruit gekocht en maakte een heerlijk ontbijtje. Ze hadden hier Nederlandse smeerkaas dus het was een feestmaal!
We pakten onze spullen en gingen naar het strand, het was best druk met locals die weekend kwamen vieren aan het strand. Helaas viel het ook snel op hoe vies het hier was en niemand lijkt er iets om te geven want je ziet overal mensen hun rommel gewoon op het strand gooien. Eerst wilde we in een strandstoeltje gaan zitten maar hier vroegen ze belachelijk veel voor dus besloten toch maar in het zand te gaan liggen. Er hing een lekker windje en het werd steeds drukker met Aziaten die met hun hele familie op het strand en in het water kwamen zitten. Het was wel weer een keer heel leuk om als enige toeristen te zijn en te zien hoe de mensen hier lekker samen weekend vieren. Er lagen ook allemaal hele bijzondere diertjes en schelpen op het strand die we nog nooit gezien hadden.
S'avonds huurden we een tandem bij het hotel want dat hadden we de dag ervoor gezien dat iedereen dat hier doet. De tandem was alleen wel ook weer op Aziatische maat en onze knieën raakten continu het stuur. We wilde eigenlijk ergens naartoe fietsen om te eten maar hadden geen slot. Uiteindelijk hebben we in een half uur heel de stad doorgefietst en besloten de tantum terug te brengen en wat bij de foordcourt in het winkelcentrum te gaan eten, wat weer erg goed smaakte. Als toetje wilde Mike nog een worstje op een stokje en ik had een soort van holle U vorm die naar cornflakes smaakt, gevuld met vanille ijs, ook weer super lekker.

Zondag 8 maart:
Na weer een heerlijk stokbroodje gingen we opzoek naar een strandplaats die we als volgende konden bezoeken. We kwamen uit bij Phan Thiet dat op ongeveer vier uur rijden lag en besloten naar het busstation te lopen om te kijken of er bussen naar die plek gaan. Onderweg wisten we niet meer hoe we moesten lopen en vroegen het aan twee oude schattige mannetjes die op straat zaten te schaken. Ze snapte niet wat we bedoelde maar uiteindelijk op handen en voeten wisten ze het en wezen ze ons de juiste weg. Gelukkig bij het busstation ging er dagelijks een bus naar Phan Thiet en konden we alvast kaartjes kopen voor de volgende dag.
We liepen verder richting strand, althans dat probeerde we. Het werd een hele stadswandeling en kwamen pas na een uur lopen bij het strand uit. Onderweg zagen we nog een mooie lokale markt en het enorme jesus beeld dat boven op de berg staat.
Op het strand was het ontzettend druk, het stond helemaal vol parasollen. Overal zaten families die verkoeling zochten in het water. Sommige smeerden zich helemaal onder de modder en maakte het niets uit dat hun kleren vol met zand kwamen te zitten. We liepen over het strand terug richting ons hotel en werden af en toe als filmsterren onthaald.
S'avonds had Mike behoorlijke hoofdpijn en zijn buik was weer een beetje van streek. We besloten gewoon simpel bij de Lotte Mart wat te gaan eten en daarna lekker in bed nog een filmpje te kijken.

Maandag 9 maart:
Na het inpakken van onze spullen en het uitchecken bij ons hotel namen we een taxi naar het busstation omdat het toch iets te ver was om te lopen. Bij het busstation werden we meteen geholpen door een vriendelijk man die ons weer waar de juiste bus stond en weer bleek het een fijn normaal busje te zijn. Om 12.30 uur reden we aan en we moesten nog wat pakketjes en mensen ophalen. Onderweg kwamen we langs de mooiste stranden en luxe resorts dat altijd interessant is om naar te kijken. Daarnaast heeft Mike bijna de hele weg spelletjes gespeeld op de telefoon en ik ben aan dit verslag bezig geweest.
Om 16.00 uur kwamen we in Phan Thiet aan waar we nog even moeilijk hebben staan doen om een taxi te krijgen. De taxi bracht ons naar het strand tussen Phan Thiet en Mui Ne waar ons geboekte hotelletje lag. Hij kon het eerst niet vinden terwijl hij bij het instappen net deed of hij goed wist waar het was, dat komt hier trouwens best vaak voor. Maar gelukkig hadden we het met z'n drieën alsnog vrij snel gevonden.
Bij het hotel werden we heel vriendelijk ontvangen door een Vietnamees meisje die ons meteen naar onze kamer bracht.
Toen we daarna naar buiten liepen voor een boodschap werden we aangesproken door de Canadese eigenaar. We maakte even een praatje en hij wees ons meteen hoe we op het strand moesten komen.
S'avonds aten en dronken we wat in het hotel waar we een kortingskaartje hadden gekregen en daarna waren we blij dat we in bed lagen omdat we de afgelopen dagen weinig hadden geslapen.

Dinsdag 10 maart:
S'ochtends werden we zo'n beetje uit bed geblazen omdat het zo ontzettend hard waaide. We gingen wat eten in het restaurant van het hotel waar je een simpel maar heel lekker ontbijtje kan eten. Daarna liepen we naar het strand waar tientallen mensen aan het kite surfen waren omdat de wind vandaag ideaal was. Wel werden we meteen gezandstraald wat af en toe behoorlijk zeer deed aan je benen. We wilde eigenlijk gewoon in het zand gaan liggen maar dit was geen optie! We besloten een stukje door te lopen en kwamen alleen maar bedjes tegen die bij een resort hoorden en waar je dus niet mocht gaan liggen. Uiteindelijk dachten we, we gokken het gewoon en zijn er toch gaan liggen. Ook op de bedjes lag je niet veilig en binnen een paar minuten zaten we helemaal onder het zand! Maar de wind was zo heerlijk en de zon dat we toch maar gewoon bleven liggen en besloten erna wel even goed af te spoelen.
Na zo'n twee uur lekker te hebben gelegen kwam er toch een beveiliger van het hotel die ons weg stuurde, maar dat vonden we niet erg omdat we toch al bijna wilden gaan. We gingen nog even vooraan bij de zee zitten waar het wel mee viel met het pijnlijke zand. Er zaten super veel krabjes en lagen overal hele grote mooie schelpen.
Toen we terug waren kookten we de schelpen meteen want een paar dagen ervoor hadden we een schelp meegenomen die gruwelijk was gaan stinken!! Denk dat het kwam omdat er nog een diertje in zat maar echt heel de kamer stonk naar rotte vis haha.
Inmiddels ben ik alweer even aan het typen en ben eindelijk klaar!

Nu gaan we even opzoek naar een leuk eettentje en nog even uitwaaien want het waait nog steeds super hard. We hebben besloten onze laatste paar weken vooral lekker relaxed aan het strand door te brengen waar het weer nog zonnig is en warm.
We gaan nog even opzoek naar vliegtickets naar Kuala Lumpur want wat we tot nu toe hebben gevonden is erg duur helaas en we vliegen uiteindelijk terug naar Nederland vanuit Kuala Lumpur.
Erg vreemd dat we over drie weken alweer thuis zijn! Maar we kijken er stiekem allebei toch ook wel een beetje naar uit iedereen weer te zien :)
Groetjes vanuit Vietnam!