Chillen in Siem Reap en een heftige dag Phnom Phen
Door: Kiki en Mike
Blijf op de hoogte en volg Kiki
17 Februari 2015 | Cambodja, Phnom-Penh
Lieve allemaal,
Hier weer ons volgende reisverslag.. Dit keer niet zo heel spannend want moet eerlijk toegeven dat we veel niks gedaan hebben de afgelopen twee weken!
Ga proberen er toch een beetje een leuk verhaaltje van te maken :)
Maandag 2 februari:
S'nachts om 4.00 uur werd ik hondsberoerd wakker. Natuurlijk weer net de ochtend voor de lange busreis naar Cambodja! Ik denk dat het kwam door de malaria pil die we net die avond ervoor zijn gestart te nemen. Toen om 6.00 uur de wekker ging hadden we allebei geen oog meer dichtgedaan en twijfelde we heel hard of het wel handig was om die dag 7 uur lang in een minibusje te gaan zitten, maar besloten het toch maar te gaan proberen omdat het al betaald was. Na het moeizaam inpakken van de backpacks werden we om 7.00 uur opgehaald door een propvolle minibus. De voorste stoelen lagen helemaal vol met tassen en koffers waardoor je de weg niet kon zien. Echt fijn is dat niet als je al misselijk bent! Het ging gelukkig best aardig tot dat we bijna bij de boot waren, een en al bochten stijl naar boven en beneden. Toen we uit konden stappen was ik weer net zo misselijk als voor de busrit en ook Mike voelde zich verschrikkelijk.
Wat een ellende is dat, misselijk zijn in zo'n hitte! Gelukkig toen we de boot op gingen hing er een lekker windje en mijn misselijkheid verdween.
Na een half uur varen kwamen we weer aan op het vaste land en reden we verder in onze minibus. Toen we tien minuten gereden hadden stopte de bus en de helft van de passagiers mochten overstappen naar een andere bus zodat iedereen wat ruimer kon zitten, dat was wel een fijne meevaller. We reden verder en iedereen zette zijn stoel achterover en ging proberen een beetje te slapen.
Na zo'n 4 uur rijden stopten we bij een oude huisje ongeveer 300 meter voor de border van Cambodja. Daar konden we ervoor kiezen alvast een visa te kopen voor Cambodja maar dan wel veel duurder dan dat we op internet gelezen hadden! We besloten geen visa te kopen maar op dat moment was de organisatie waar we mee naar Siem Reap zouden gaan ineens niet meer zo vriendelijk. De ene na de andere pick-up vertrok met toeristen die ook naar Siem Reap gingen maar ons werd helemaal niets meer gezegd. We vertrouwde het helemaal niet meer en zagen het al gebeuren dat we dadelijk vanaf de border konden gaan lopen omdat ze zonder ons zouden vertrekken. We spraken wat andere backpackers aan en zij hadden allemaal gewoon een visa gekocht omdat ze het niet wilden gokken. Toen we dat hoorde durfde we het eigenlijk ook niet meer te riskeren en besloten toch maar alvast een visa te kopen. Mike moest bij een van de medewerkers achterop de scooter mee naar de pinautomaat omdat we geen Thais geld meer hadden dus dat was ook nog eens lekker onhandig. Het is ook echt gruwelijk frustrerend als je weet dat je afgezet word maar er weinig tegen kan doen!
Toen Mike terug was werden onze visa binnen een paar minuten gemaakt en vertrokken ook wij samen met wat andere backpackers naar de border.
Bij de border aangekomen moesten we nog best een eind lopen met onze backpacks en kwamen we terecht in een grote zaal waar honderden mensen in de rij stonden. Het duurde super lang voor we er doorheen waren maar we waren blij dat het gelukt was en ons visum in ieder geval niet nep was. We dachten dat we meteen de bus weer in konden maar helaas.. Eerst moesten we nog in een veel langere rij gaan staan voor een politie controle en hier was geen airco aanwezig dus dat was afzien.
Je stond daar met zo'n tweehonderd man binnen en aan de buitenkant waren ze het gebouw aan het schilderen. Na zo'n uur stonden we te knikken op onze knieën van de hitte en de vieze lucht waar we in stonden. Gelukkig konden we net op tijd weer naar buiten en namen we een shuttle bus naar het busstation, vanuit daar zou de tourbus naar Siem Reap dan eindelijk vertrekken. Na nog eens een uur te hebben gewacht vertrok de tourbus. Het zou nog ongeveer 4 uur rijden zijn tot het busstation van Siem Reap. Onderweg stopte we nog even bij een winkeltje waar we een soort zelfgemaakte plakkerige zoete rijstwafels kochten wat echt heel lekker was eigenlijk.
Toen we bijna in Siem Reap waren reden we nog voorbij een flink ongeluk, er lag een jonge man laveloos midden op de snelweg en zijn brommer lag een aantal meter verderop in de sloot. Het was heel vreemd om te zien dat er mensen stonden te kijken maar niets deden omdat alle auto's gewoon met een bochtje om de man heen reden. Het was duidelijk dat hier niemand een EHBO cursus heeft gevolgd. We vonden het allebei behoorlijk heftig want onze bus reed ook net als alle andere auto's kei hard door. Ik voelde me even heel schuldig omdat ik echt het idee had dat ik de man misschien had kunnen helpen maar nadat Mike en ik het er nog even over gehad hadden was het ook absoluut geen veilige situatie geweest als ik de man was gaan helpen, en zeker in zo'n landen is regel nummer 1 dat je eerst aan je eigen veiligheid moet denken. Toen ik het een beetje naast me neer had gelegd kwamen we aan in Siem Reap. In plaats van het grote busstation van Siem Reap reden we door allemaal donkere hobbelwegen en stopten we ergens in de middle of nowhere! We wisten al hoe laat het was want er stonden allemaal tuk tuk's klaar die allemaal drie keer zoveel vroegen dan normaal om je ergens heen te brengen. Dat is wel echt een hele grote domper als je op reis bent en keer op keer word afgezet door iedereen!
Gelukkig toen we voor veelste veel geld bij het hotel aankwamen kregen we een upgrade van de kamer die we geboekt hadden en was het er super rustig en mooi.
We friste ons een beetje op en namen een tuk tuk naar het centrum om te gaan pinnen en even wat te gaan eten. Toen we terug waren in het hotel waren we blij dat de dag voorbij was en gingen we lekker op tijd slapen.
Dinsdag 3 februari:
Toen we s'ochtends wakker werden van de wekker waren we allebei nog heel moe en Mike voelde zich helemaal niet lekker. We besloten wel te gaan ontbijten en daarna gingen we nog even verder slapen in de hoop dat we ons allebei weer fit zouden voelen.
S'middags was Mike nog steeds niet helemaal fit maar we gingen toch even aan het zwembad liggen in het zonnetje, dat wil nog wel eens ooit helpen om je beter te voelen. Helaas viel dat tegen want het was die dag ook wel erg heet. We gingen toch maar weer naar binnen en besloten opzoek te gaan naar werk voor mij voor als we terug zijn en huisjes. We willen als we weer in Nederland zijn graag samen gaan wonen en het fijnste zou een goedkopere huurwoning zijn of tijdelijk antikraak! Dus mocht iemand iets weten, tips zijn meer dan welkom :).. Maar we zijn dus zelf al gestart met zoeken vooral in de dorpen die tussen Someren en Uden liggen. We hebben nu nog geen voorkeur voor een woonplaats dus hopelijk maakt dat de zoektocht niet al te moeilijk. Ook als iemand van een mooie full-time vacature hoort dat misschien wat zou zijn voor mij, laat het me weten want het is mogelijk te zoeken vanuit hier maar tips van thuis kan ik heel veel aan hebben!
S'avonds toen we een lekkere koude douche gehad hadden namen we een tuk tuk naar de pub street, dat is het deel van Siem Reap waar het allemaal te doen is, restaurantjes, barretjes, grote markten en enorm veel kraampjes. Er hangt een super gezellige sfeer, alleen word je wel een beetje gek van alle mannetjes die je continu vragen of je een tuk tuk nodig hebt. We gingen een hapje eten bij The Red Piano wat in het midden van de Pub Street ligt. Het eten was erg lekker en gingen met een volle buik weer terug naar het hotel.
Woensdag 4 februari & Donderdag 5 februari:
Ik heb even twee dagen samengevoegd omdat we deze twee dagen eigenlijk precies hetzelfde gedaan hebben. S'ochtends gingen we lekker ontbijten in het restaurantje van ons hotel. We hadden beide dagen ook onze wekker heel vroeg gezet om te kijken hoe Mike zich voelde omdat we een van deze dagen naar het grote Angkor Wat tempel complex wilde gaan kijken. Toch besloten we het nog even uit te stellen want het is hier gewoon ontzettend warm en het tempel complex is zo'n tien vierkante kilometer groot dus als je al niet helemaal fit bent is het echt geen lolletje. Ook zijn er dagelijks zo'n 7000 bezoekers en de toegangsprijs is twintig dollar dus dan moet je er ook wel echt van kunnen genieten.
S'middags hebben we gewoon rustig aan gedaan, een beetje van het zonnetje genoten en veel opgezocht op internet voor onze terugkomst. Het viel op hoe ontzettend vriendelijk de mensen hier zijn. We werden heel de dag door gevraagd hoe het met ons ging en iedereen begroet je continu. Ook spreken veel mensen hier erg goed Engels en vinden ze het ook leuk dat te laten zien.
Beide avonden namen we weer een tuk tuk naar het centrum waar we elke keer heerlijk aten. Ook namen we een kijkje op de grote "Night market", erg leuk en overal hele vriendelijke mensen. Wat opvalt is dat er hier in Cambodja heel veel mensen zijn die een lichaamsdeel missen omdat ze een ongeluk hebben gehad met een mijn. Veel van deze mensen zitten in een groepje op straat muziek te maken om geld in te zamelen. Ook zie je mensen gewoon op straat die zich op de raarste manieren hebben geleerd zichzelf vooruit te kunnen bewegen. Zo hebben we al een aantal keer een man op een skateboard voorbij zien rijden die geen benen heeft en twee stompjes met een beschermer eromheen waarmee hij zichzelf vooruit duwt. Af en toe is dit best heel heftig om te zien. Dan ga je ook wel echt denken van toen ik op Schiphol werkte als passagiers assistent moest je regelmatig iemand in een rolstoel wegbrengen die gewoon te lui was om te lopen en dan maar zei dat hij of zij zijn nek verrekt had, en dan hier zie je dit allemaal en niemand die klaagt of ook maar om hulp vraagt. Heel raar contrast is dat want juist deze mensen hebben het wél echt nodig geholpen te worden.
Wanneer we weer terug waren in ons hotel keken we nog een filmpje en probeerde we een beetje op tijd te gaan slapen omdat het hier heel gehorig was. Je werd regelmatig wakker gehouden door gebonk en gekko's. (Wie nog nooit een gekko geluid gehoord heeft, dat moet je echt even horen! Is zo'n ontzettend schattig geluidje en je verwacht nooit dat dat uit zo'n ukkie diertje komt. Hier een link: https://www.youtube.com/watch?v=EI67Uwp18dc )
Vrijdag 6 februari:
Vandaag was het dan zover, we waren allebei helemaal fit en besloten naar het grote Angkor tempel complex te gaan dat op de werelderfgoedlijst staat van Unesco. Na het ontbijt regelde we een tuk tuk bij de receptie van ons hotel. Daar kon je voor een hele dag een tuk tuk met chauffeur krijgen voor tien dollar. We kregen een hele aardige chauffeur die ons met veel plezier rond reed. Bij de ingang moest je in de rij gaan staan voor een ticket, je kon kiezen of je 1,2 of 3 dagen entree wilde en wij besloten gewoon voor 1 dag te gaan. Toen we onze ticket met geweldig mooie foto van je gezicht hadden reden we het park op, wat alleen al ontzettend mooi was! Na een paar minuten rijden kwamen we aan bij de meest bekende tempel van het complex Angkor Wat. Onze tuk tuk zette ons netjes voor de deur af en wees aan waar hij op ons zou wachten, ideaal! We liepen naar binnen en het was meteen al overweldigend, een 800 jaar oud gebouw dat er nog zo geweldig mooi uitziet. Het was wel erg druk met toeristen maar hier waren we op voorbereid en we probeerde het een beetje te ontwijken. Om de officiële tempel in te gaan moest je wel even in de rij staan en als vrouw een lange broek aantrekken, maar dat wisten we en ik had mooi m'n eigen broek bij. Het was een hele klim om in de tempel te komen maar het was het meer dan waard! We maakte wat foto's en toen moesten we weer naar beneden omdat het zo druk was. We liepen de drukte uit en bij de uitgang werd je nog even aangevallen door verkopers die je allemaal shirtjes probeerde aan te smeren. We kochten een lekkere verse ananas op een stokje en liepen terug naar onze tuk tuk, die zodra hij ons zag meteen met een big smile voor kwam rijden.
We hadden besloten die dag de kleine ronde te maken. Het park is zo ontzettend groot en je kan er een grote en een kleine ronde doen maar in de kleine ronde zie je alle grootste en mooiste tempels en dat vonden we wel genoeg in deze hitte! We bezochten onder andere nog Angkor Thom, Bayon, Ba Phuon, Phimeanakas en Ta Prohm. Gelukkig was het bij al deze tempels een heel stuk minder druk dus hier konden we lekker op ons gemakje rondlopen en wat foto's maken. Onderweg zagen we nog vele andere mooie dingen maar daar weten we de namen niet meer van.
Allemaal waren ze geweldig mooi en elke tempel had zijn eigen kenmerken en vormen. eeuwenoude muurtekeningen en buddha's die nog helemaal in tact zijn. Maar de allermooiste vonden we toch wel Ta Prohm voor veel mensen bekend van de film Tomb Raider met Angelina Jolie. Deze tempel is op veel plekken kapot en zijn ze aan het restaureren dus dat was wel een beetje jammer. Maar de mooiste plekjes waren gelukkig nog goed. Er stonden enorm grote bomen bij de tempel waar de wortels van over de tempel gegroeid waren. Een paar bomen waren zelfs bovenop de tempel gegroeid, echt een super mooi gezicht!
Toen we naar buiten liepen kreeg ik nog even de schrik van mijn leven omdat er bijna een spin op mijn neus landde en dat hadden we niet afgesproken! Mike vond het wel interessant dus bleef nog even staan om de spin te bekijken. Een Aziatische man zag dat en vroeg aan Mike of hij een écht grote spin wilde zien en daar zegt Mike natuurlijk geen nee tegen. Mike ging met de man mee terug de tempel in en ik bleef veilig buiten op een bankje wachten. Zo'n tien minuten later kwam Mike wild enthousiast naar buiten gerend, hij had een enorme spin gezien zo groot als zijn handpalm. Hij had een aantal foto's gemaakt en toen ik die zag was ik heel blij dat ik niet mee was gegaan, wat een beest!
We liepen de tempel uit en onze tuk tuk stond alweer klaar. Hij bracht ons weer veilig terug naar het hotel na een onvergetelijke dag!
S'avonds boekten we nog snel een hotel voor de volgende paar dagen omdat we graag nog wat meer van Siem Reap wilden zien.
Zaterdag 7 februari:
S'ochtends toen we wakker werden hadden we allebei behoorlijke spierpijn in onze kuiten van al het klimmen van de dag ervoor in Angkor Wat. We gingen ontbijten en pakten onze backpacks in. We hadden eigenlijk alles er gewoon willekeurig ingepropt omdat we toch maar een aantal straten verderop zaten met ons nieuwe hotel.
Toen we uit gingen checken werd ons gevraagd of het hotel goed bevallen was en wilde ze graag weten wat goed en wat slecht was. We vonden eigenlijk alles prima zeker omdat we zoveel minder gewend zijn van de afgelopen maanden. Het enige minpuntje was de badkamer, die stonk gigantisch naar riool! Dat kom je hier wel overal tegen, het rare is alleen dat als je je hotelkamer binnenkomt ruik je er helemaal niets van maar zodra je er een uurtje in zit komt de lucht ineens vrij. Ze hebben hier echt een wondermiddeltje dat net lang genoeg werkt tot iedere gast zijn koffer heeft uitgepakt zodat niemand meer zin heeft van kamer te verplaatsen en dan komt de lucht weer vrij haha.
We namen een tuk tuk naar ons volgende hotel en ook daar werden we weer heel netjes ontvangen met een ijskoud drankje en lekker ruikend handdoekje om je gezicht te wassen. Toen we ingecheckt waren was het eigenlijk nog geen tijd om de kamer op te mogen maar zoals bijna overal hier in Azië mochten we er toch gewoon alvast in. Tot onze verbazing hadden we een prachtig hemelbed en een hele grote kamer met balkon. Het valt op dat je hier in Siem Reap de mooiste hotels hebt voor hele lage prijzen, ideaal dus!
Die middag deden we nog wat research naar werk en huisjes en s'avonds namen we een tuk tuk naar de stad om daar weer lekker een hapje te eten.
Zondag 8 februari & Maandag 9 februari:
Weer even twee dagen samengevoegd want ook deze dagen hebben we weer lekker geluierd. S'ochtends toen we gingen ontbijten waren we blij verrast want voor de eerste keer in drie maanden lagen er croissantjes, wat een luxe! Ook stond er een kok die op verzoek een lekkere verse kom noodles klaarmaakte voor je of een eitje.
S'middags gingen we beide dagen lekker aan het zwembad liggen om weer een beetje een kleurtje te krijgen. Niet te geloven eigenlijk, al drie maanden zon gehad en toch waren we allebei weer behoorlijk wit voor ons gevoel. Stom eigenlijk want hier de bevolking wil niets liever dan wit zijn en slikken soms zelfs medicijnen om wit te blijven en wij willen niets liever dan een mooi kleurtje krijgen! We vonden het allebei echt heel fijn weer even wat langer op een plek te blijven want al zou je zeggen van wel, reizen is echt niet altijd leuk. Vaak is het dat je word afgezet en in hele kleine vieze busjes beland, je bent standaard langer onderweg dan wat er van te voren gezegd word en het is vaak lange rijen en veel overstappen met je zware backpack. Dus even een paar dagen langer zon en zwembad vonden we wel prima!
S'avonds gingen we weer lekker met de tuk tuk over de hobbelwegen naar het centrum. Er hangt echt een hele leuke sfeer in Siem Reap dus dat verveelde nog steeds niet. De eerste avond gingen we Khmer eten (Cambodjaanse keuken), ik had beef lok lak besteld en Mike een heel pittig gerecht. Toen we het kregen leek de beef die erin zat meer op elastiek dan vlees en dat is niet mijn favoriet. Maar in Mike z'n eten hadden ze een hand vol limoen gras gedaan wat hij sinds kort echt niet meer lekker vind omdat er dan gewoon harde takken in je eten zitten. Hij kreeg het met geen mogelijkheid weg en dat komt normaal echt nooit voor dus ik was zo aardig om met hem te ruilen. We zaten allebei met tegenzin het elastiek op te eten en ondertussen stond ik behoorlijk in brand omdat ik niet zo goed tegen heel pittig eten kan als Mike. Dat was dus niet echt een succes dat lokale eten. We gingen nog even een gezonde fruitshake halen bij een kraampje op straat, dat kunnen ze hier echt heel lekker.
De tweede avond namen we geen risico's met Khmer eten en besloten lekker veilig Italiaans te gaan eten, dat kan niet vies zijn. Voor dat we terug naar het hotel gingen liepen we nog even naar een supermarkt om wat water en iets lekkers te kopen en zagen dat ze hier zeewier met wasabi smaak verkochten. Die hebben we helemaal in het begin van onze reis ontdekt en vinden we allebei super lekker. We kochten een zak en hadden een gezonde snack voor die avond.
Dinsdag 10 februari:
Vandaag was een beetje 'n speciale dag want we zijn anderhalf jaar samen. We gingen zoals altijd lekker ontbijten en daarna liepen we even naar de hoofdweg naast ons hotel om wat rond te kijken. We kwamen uit bij een heel leuk lokaal bakkerijtje waar ze gebakjes verkochten die er super lekker uitzagen. Die komen we regelmatig tegen maar vandaag hadden we een reden om een gebakje te eten dus we kochten twee chocolade gebakjes.
Toen we terug bij het hotel kwamen stond het hele personeel buiten en zei dat we een paar minuten moesten wachten met naar binnen gaan. Er liep een man met een rookmachine door de tuin van het hotel om alle muggen te bestrijden. We mochten na tien minuten naar binnen en er hing een bijna mysterieuze rook, geloof niet dat dat heel goed was om in te ademen.
We gingen aan een tafeltje bij het zwembad zitten om ons gebakje op te eten. Het waren enorme plak gebakjes en we hadden de grootste lol omdat we er niet uitzagen met onze pikzwarte tanden! Toen we alles opgegeten hadden en bomvol zaten gingen we nog even uitbuiken aan het zwembad en alvast opzoeken waar we die avond wilde gaan eten. We hadden eigenlijk al bedacht dat we sushi wilden eten maar wisten niet of dat kon in Siem Reap. Na even zoeken bleek er net buiten het centrum een hele goede Japan's restaurant te zitten. Toen we dat gezien hadden kregen we meteen weer honger.
S'avonds na het douchen namen we een tuk tuk naar het restaurant en we kregen een heel leuk laag tafeltje waar je op de grond aan moest gaan zitten. Omdat ik inmiddels nergens geen allergische reactie meer op heb gehad bestelde ik soja bonen als voorgerecht en als het toch niet ging zou Mike ze opeten. Ik probeerde er eerst eentje maar er gebeurde niets! Zonder problemen at ik een hele bak sojabonen terwijl als ik in Nederland ook maar één boontje eet zwelt meteen heel mijn keel op. Als iemand weet hoe dit kan hoor ik het graag want ik snap er niets meer van.
De sushi was weer super lekker, en we kunnen ons allebei niet herinneren dat we ooit zo'n verse zalm gehad hebben. Je kon hier sushi met zalm en kaas bestellen waar een knapperig laagje omheen zit en even gefrituurd is, kwamen ze in Nederland maar op dat idee!
Na het eten liepen we nog even naar de pub street om nog een drankje te drinken wat ook nog erg gezellig was.
Woensdag 11 februari:
We hadden inmiddels gehoord dat Wim, Eefje, Johan en Franca van den Burg ook op dat moment in Cambodja zaten en dat ze het weekend ook in Siem Reap zouden zijn. Mike en ik hadden het nog steeds prima naar ons zin en zouden eigenlijk net voor het weekend naar Phnom Phen gaan maar besloten tot na het weekend te wachten zodat we gezellig wat af konden spreken.
We checkten uit bij het hotel en gingen dus nog een keer door naar een ander hotel in Siem Reap. Dat deden we eigenlijk bewust want zo gaat het ook niet vervelen als je wel van hotel wisselt. We namen een tuk tuk naar het volgende hotel maar dat was nog niet zo makkelijk te vinden. Ik denk dat we zo'n drie kwartier hebben rondgereden terwijl op googlemaps stond dat het maar 7 minuten van het andere hotel lag haha. Nu vinden we het allebei gelukkig leuk om in de tuk tuk rond te rijden dus vonden het helemaal niet erg.
Bij het nieuwe hotel werden we meteen naar onze kamer gebracht en tot onze verbazing hadden we een kei groot bad op ons balkon. Het water kwam via een waterval langs de muur af, echt super leuk maar je zat dus eigenlijk wel recht naast je buren in bad!
We gingen even bij het zwembad kijken en ook hier hadden ze weer een prachtig zwembad. Het personeel was weer super aardig en we dronken wat bij de poolbar. De barman gaf ons pinda's met suiker en zout, apart maar best lekker! Ook pinda's kan ik zonder problemen eten.
S'avonds was weer hetzelfde als alle andere avonden en we keken voor het slapen nog een filmpje in bed.
Donderdag 12 februari & Vrijdag 13 februari:
Nogmaals even twee dagen bij elkaar. S'ochtends na lekker een beetje uitslapen gingen we ontbijten op het dak van het hotel. Daar was elke ochtend ontbijt tot 11.30 uur dus dat was wel weer een keer fijn dat we niet zo vroeg op hoefden te staan. Je werd op het dak ontvangen door twee hele aardige jongens die het restaurantje draaiende houden. We kregen een menukaart waarop we zelf uit mochten kiezen wat we als ontbijt wilden en ook dit was weer super lekker. Na het ontbijt kreeg je ook nog een vol bord met vers fruit zoals ananas, banaan, dragon fruit, meloen en guave.
Na het ontbijt gingen we aan het zwembad liggen waar je van die hele leuke bedden had. Een soort van tweepersoons hemelbedden met gordijntjes aan de zijkant. Het water van het zwembad was ijskoud maar als je er eenmaal in zat erg lekker. In het zwembad zat ook een zithoek waar we beide dagen uren lang hebben zitten kletsen over van alles en nog wat. Zo fijn om even niet na te hoeven denken over wat we de volgende dag moeten doen en op booking.com te zoeken naar weer een andere accommodatie.
S'avonds namen we een tuk tuk naar de stad om even wat boodschappen te doen, te eten en een fruitsapje te halen. Als we weer terug in het hotel waren gingen we nog even een toernooitje tafeltennissen. We vermaakte zo ongeveer het hele personeel omdat we maar vooral Mike zo fanatiek was. Af en toe stond je er gewoon niet bij stil dat je naast de receptie stond en ging je helemaal op in het spel als de ander een bal mistte. Voor iedereen die het wil weten ik had gewonnen hahah. Ik werd de kampioen van de avond en het was heel jammer dat we daarna geen tijd meer hadden voor een gelijkmaker :p.
Zaterdag 14 februari:
Overdag was weer hetzelfde als alle andere dagen, ontbijten en daarna lekker niks doen aan het zwembad. We hadden bericht van Wim gehad dat ze eind van de middag waren aangekomen in Siem Reap en dat we s'avonds gezellig wat gingen drinken met z'n allen. We spraken af om 20.15 uur voor The Red Piano te staan omdat dat het centrale punt van het centrum was. Van te voren gingen Mike en ik nog lekker een hapje eten want het was ook Valentijnsdag.
Om 20.15 uur stonden we op de afgesproken plek en we zagen Eefje, Wim en zijn ouders aankomen. Super leuk om weer even bekenden te zien! We gingen gezellig wat drinken en hebben flink gelachen. De volgende dag zouden ze naar Angkor Wat gaan waar wij al geweest waren en daarna naar het landmijn museum. Mike is ontzettend geinteresseert in dat soort dingen dus toen Franca vroeg of we mee wilde besloten we de volgende dag bij de ingang van het landmijn museum af te spreken. We namen afscheid en gingen lekker naar bed.
Zondag 15 februari:
Na het ontbijt was het behoorlijk bewolkt dus we besloten naar de kamer te gaan zodat ik alvast aan deze blog kon beginnen en Mike even een spelletje kon doen of tv kijken. Iets voor 13.00 uur kreeg ik telefoon van Wim dat ze Angkor Wat gezien hadden en richting het landmijn museum zouden gaan. Wij zaten al startklaar te wachten en regelde bij de receptie van ons hotel een tuk tuk. Het was bijna een uur in de tuk tuk, zo'n 25 kilometer van Siem Reap maar we reden door hele mooie stukken land. Toen we bij het landmijn museum aankwamen stonden Eefje, Wim, en zijn ouders er al en gelukkig waren ze er ook nog maar net. Het landmijn museum was niet veel bijzonders maar het maakte wel indruk. Er lagen tientallen soorten bommen en mijnen en er hingen honderden foto's van mensen die gewond waren geraakt door een landmijn. Ook stond er een verhaal bij sommige foto's, zo was er een man die als jongetje van elf gedwongen was een kindsoldaat te zijn, en zelfs ooit tegenover zijn oom heeft gestaan met een geweer. Zijn oom had hem toen net niet geraakt en jaren later toen de oorlog voorbij was had de jongen zijn oom dit verhaal verteld en konden ze er samen nog eens om lachen. Heel raar om te lezen dat ze dat dan echt komisch kunnen vinden.
Achter het landmijn museum zat een opvanghuis voor kinderslachtoffers van een mijn. Daar wilde vooral Eefje en ik heel graag gaan kijken maar dit was niet toegankelijk voor bezoekers. Dat was ook wel te begrijpen want het moet natuurlijk geen aapjes kijken worden!
We stonden vrij snel weer buiten omdat het museum niet heel groot was. Omdat het nog vrij vroeg was besloten we door te rijden naar het War Museum in Siem Reap. Onze tuk tuk
chauffeur was niet zo aardig in tegenstelling tot de rest van de Cambodjaanse bevolking en hij vroeg meteen veel meer geld. We besloten het maar te doen en als hij ons echt af zou zetten zouden we dat bij het hotel bespreken.
Bij het War museum aangekomen kregen we een rondleiding van een hele aardige en interessante man. Hij vertelde ons over zijn leven en wat hij allemaal had meegemaakt. Zo was hij een aantal keer neergeschoten en had verschillende schotwonden in zijn been, heel zijn familie was vermoord toen hij even weg was, hij had een prothese been omdat hij op een mijn was gaan staan en er zaten nog verschillende stukken mijn onder zijn huid wat we mochten voelen. Dat was behoorlijk heftig wat die man allemaal had meegemaakt!
Het museum was in de open lucht en overal stonden grote tanks, helikopters en andere legervoertuigen. Ook lagen er tientallen wapens en geweren die je gewoon vast mocht houden en het leek of ze ook echt nog werkte als je er kogels in zou doen. De mannen waren als kleine kinderen in een snoepwinkel en moesten een voor een op de foto met hun favoriete geweer. Mike is sowieso ontzettend geinteresseert in dat soort dingen mede dankzij zijn vader die via de US airforce naar Nederland is gekomen. We liepen een ronde door het museum en onze gids liet ons een tank zien waar nog schoenen en botten in lagen van een vriend van hem die overleden was in die tank. Dat vonden we wel een beetje een sterk verhaal maar het kan zomaar waar zijn.
Na de rondleiding gingen we zelf nog even een rondje lopen want er stond ontzettend veel. We maakte even een groepsfoto en nog een paar leuke foto's van Mike, Wim en Johan die het geweldig vonden wat ze allemaal zagen. Eefje, Franca en ik vonden het trouwens ook wel interessant maar het was toch meer een mannending! Mike was ook helemaal in zijn element en was gezellig aan het buurten met Johan.
Toen we alles gezien hadden spraken we af s'avonds nog wat te gaan eten en naar de night market te gaan. We namen ieder onze eigen tuk tuk terug naar het hotel en gelukkig viel de chauffeur toch mee.
Na het douchen namen Mike en ik weer een tuk tuk naar het centrum omdat we nog een bus moesten regelen naar Phnom Phen voor de volgende dag. Bij de eerste de beste toeristen informatie gingen we naar binnen en konden we een VIP bus voor 12 dollar de man regelen. Je zou dan in 5-6 uur in Phnom Phen zijn in een luxe bus met extra grote stoelen en een wc aan boord. We zouden ook bij ons hotel opgehaald worden een uur voor vertrek dus dat klonk wel goed.
Om 20.00 uur spraken we weer af voor The Red Piano met de familie van den Burg en gingen we een hapje eten bij de Mexicaan. Dat viel een beetje tegen maar we hadden gelukkig goed gezelschap en weer gezellig zitten kletsen. De moeder van Wim had heel lief bouillon voor ons meegenomen omdat we ons af en toe, en Mike toevallig die dag niet zo fit voelde. We kregen er zoveel dat we nog wel een jaar hier kunnen blijven! Na het eten gingen we voor souvenirtjes kijken bij de night market en Mike en ik vonden allebei een armbandje. In elk land waar we zijn geweest kopen we een klein armbandje als aandenken. Het was echt heel gezellig zo met z'n alle een beetje rondlopen en lachen. Na de night market gingen we nog een drankje drinken en namen we niet te laat afscheid omdat iedereen wel moe was en de volgende ochtend weer vroeg op moest. Was echt heel fijn en gezellig zo twee dagen op te hebben getrokken met Eefje, Wim, Franca en Johan! (Mochten jullie dit lezen.. Bedankt voor de gezelligheid :) ).
Maandag 16 februari:
S'ochtends om 7.00 uur ging de wekker en moesten we een beetje gehaast gaan ontbijten en snel onze backpacks inpakken. We checkten uit bij het hotel en iets na half negen werden we opgehaald door een hele oude bus. Voor dat we naar het busstation werden gebracht waar onze tourbus om 9.30 uur zou vertrekken moesten we nog wat andere mensen ophalen. De chauffeur leek de weg behoorlijk kwijt te zijn en om 9.00 uur hadden we het nog niet gevonden. Na tien minuten zoeken had hij het gevonden ergens achteraf in een zand waar de stroomkabels zo laag hingen dat we ze bijna raakte. Er stapte zo'n 30 Cambodjaanse mensen in die ook naar Phnom Phen gingen en iedereen zat ons aan te staren alsof ze nog nooit een westerling gezien hadden. We reden gelukkig snel naar het busstation waar we onze VIP bus niet gevonden kregen. Toen we het aan iemand vroegen bleek dat we er al de hele tijd naast stonden en het was alles behalve VIP! De bus was nog ouder en viezer dan de bus die ons die ochtend oppikte van het hotel. We zouden grote stoelen hebben met extra beenruimte en een westerse wc aan boord. Maar toen we binnen gingen stonk het verschrikkelijk naar urine en bijna elke stoel was kapot. Er was geen wc en airco aan boord en al helemaal geen wifi haha. We waren gelukkig al een beetje voorbereid omdat dit niet de eerste keer is dat het zo loopt en legde ons er maar bij neer.
Toen we onze backpacks hadden weggelegd gingen we een plekje zoeken en ik werd helemaal geaaid door verschillende Cambodjaanse vrouwen. Ze gebaarden dat ze mijn huidskleur en neus wilde hebben, dat hoor je hier best vaak omdat de bevolking vrij platte neuzen hebben. Ook Mike werd heel vriendelijk begroet door een oud mannetje en toen we op onze plek zaten, zat heel de bus zo'n beetje omgedraaid in hun stoel om naar ons te kijken. Een beetje ongemakkelijk was dat wel.
Na zo'n drie uur rijden (ofja hobbelen kan ik beter zeggen want het waren grotendeels zandwegen waar we over reden) kwamen we aan bij een simpel restaurantje waar we even wat konden eten en we gingen er vanuit dat we al over de helft waren en zeiden nog tegen elkaar dat het wel snel ging. We aten wat en gingen even naar de toilet die hier echt verschrikkelijk vies waren! Buiten de wc's liepen een aantal hele zielige koeien rond die naar eten aan het zoeken waren, dat was niet zo'n fijn gezicht. Toen we de bus weer instapten stond een van de dames snel op toen ik voorbij liep en pakte mijn gezicht vast waarop alle andere dames reageerde en allemaal lachten en me ook vastpakten. De vrouw aaide me heel lief over m'n wangen en gebaarde dat ze het mooi vond en riep van alles wat ik niet kon verstaan. Mike kreeg nog een duimpje van de oude man en we liepen door naar onze plek. De bus vertrok weer en Mike ging en spelletje spelen op de telefoon en ik ging beginnen aan deze blog. Het was bloedheet in de bus en het schoot voor geen meter op, we kwamen er langzamerhand achter dat het wel langer zou gaan duren dan de afgesproken 5 a 6 uur! Het enige fijne eraan was dat ik onze blog al grotendeels klaar had. Uiteindelijk stopte we ergens en we dachten er eindelijk te zijn, maar helaas eerst moest de bus nog even gewassen worden omdat hij helemaal bruin was van al die zandwegen.
Na 9 uur in een stinkende vieze bus te hebben gezeten waren we dan eindelijk in Phnom Phen waar het ontzettend druk was op de straat. We stapten snel uit en pakten onze backpacks, een jongen stond al bij ons om een tuk tuk ritje naar het hotel te verkopen. We hadden alles behalve zin om nog te gaan onderhandelen dus besloten maar met hem mee te gaan en gelukkig was hij er niet op uit om ons af te zetten. Binnen twintig minuten waren we bij ons hotel en we besloten omdat de jongen het zo graag wilde de volgende dag met hem naar de Killing Fields te gaan in zijn tuk tuk. We spraken af voor de volgende ochtend en namen afscheid.
De hotelkamer was klein maar prima en we waren super blij dat we eindelijk konden douchen, alles voelde vies en zat vol zand. S'avonds gingen we even naar een supermarktje op de hoek en zochten een eettentje maar die konden we niet vinden. We besloten maar wat op het dak van het hotel te gaan eten wat erg lekker was en gingen daarna moe naar bed.
Dinsdag 17 februari:
Net na middernacht schoot Mike overeind en werd boos, ik was inmiddels van moeheid al even in slaap gevallen maar Mike kon niet slapen van de lawaai. Toen ik luisterde hoorde ik het ook, een heel hard pompend machine geluid. Het geluid leek steeds harder te gaan en we konden er absoluut niet mee in slaap vallen dus Mike besloot de receptie te bellen. Er kwam meteen iemand naar boven om te luisteren en toen de man het ook hoorde ging hij kijken waar het vandaag kwam. Enkele minuten later kwam hij met het nieuws dat het een waterpomp was die op het dak stond en niet uitgezet kon worden dus we mochten als er een kamer vrij was, van kamer ruilen. We baalde een beetje maar pakte snel onze spullen en gingen naar een andere kamer. Die kamer bleek een heel stuk groter en mooier dus dat was wel een geluk bij een ongeluk. We konden eindelijk lekker gaan slapen.
De volgende ochtend ging de wekker al op tijd om te gaan ontbijten. We waren allebei nog behoorlijk moe maar omdat we al af hadden gesproken met onze tuk tuk chauffeur moesten we wel uit bed. We gingen ontbijten op het dak en werden daarna voor de deur van ons hotel opgehaald. Als eerste gingen we naar de Killing Fields (ook wel bekend als Choeung Ek) wat zo'n 45 minuten rijden was.
Bij de ingang kregen we een koptelefoon en een apparaatje waar een Nederlandse stem op te horen was. Door het hele park waren paaltjes geplaatst met nummers en wanneer je bij een bepaald nummer kwam moest je dat intoetsen op je apparaatje en hoorde je een verhaal door je koptelefoon. Al meteen in het begin werd het hartverscheurend wat er allemaal gebeurd was op de specifieke plekken waar je stond. 20.000 mensen waren vermoord op deze plek en op een of andere manier kon je dat ook voelen. We volgende de bordjes en hoorde het ene na het andere verschrikkelijke verhaal wat af en toe best aangreep. Zo zijn er in die tijd 3 miljoen Cambodjanen vermoord door andere Cambodjanen. Op dat moment was dat een derde van de bevolking die uitgemoord werd!
Toen we beter op begonnen te letten zagen we meer en meer botten en tanden uit te grond steken gewoon naast en zelfs op de paden waar we liepen. Dat doet echt wat met je. Achter in het park was een groot meer waar je lekker op een bankje kon gaan zitten en luisteren naar een aantal verhalen van mensen die al dit vreselijks hebben moeten meemaken. Het was af en toe moeilijk onze tranen in te houden en in het meertje waar we naar zaten te kijken liggen nog honderden botten van mensen die daar vermoord waren. Het is er nu heel vredig en je hoort tientallen vogels zingen, maar wat hier ooit gebeurd is is niet te bevatten.
We liepen verder en stopten bij een open huisje met een omheining waar duizenden armbandjes aan hingen. Het bleek dat hier honderden naakte vrouwen en baby's begraven lagen. Naast het huisje stond een grote boom waar nog veel meer armbandjes aan hingen. Dit was wel het heftigste moment want we hoorde door onze koptelefoon dat er tegen deze boom (The killing tree genoemd) honderden baby's doodgeslagen zijn terwijl hun moeder toe moest kijken. Ik kan me niks ergers voorstellen dan dat je dat zou overkomen!
We liepen verslagen verder en kwamen weer verschillende botten, tanden en kledingstukken tegen die na regen nog naar de oppervlakte blijven komen. De bevolking hier geloofd dat dit is omdat de overledenen op deze plek nooit zullen rusten.
Het volgende bordje stond bij een hele grote mooie boom die ze nu The Magic Tree noemen, deze boom hing vol met luidsprekers waar overdag orders en muziek op werd gespeeld. Maar s'nachts speelde ze hier harde muziek om het geluid van schreeuwende gevangenen die vermoord werden te verbergen voor mensen buiten en voor andere gevangenen. Mensen werden hier niet pijnloos vermoord als bijvoorbeeld met een kogel want dat was te duur, nee mensen werden op de meest gruwelijke manieren vermoord.
Het laatste bordje stond buiten de grote Stupa een monument die gebouwd is om de overledenen te herdenken. We gingen naar binnen en legde een bloem en wierook neer uit respect en hoorde dat er 9000 lichamen liggen in deze Stupa. Je staat letterlijk op centimeters afstand van honderden schedels. We waren er allebei helemaal stil van en liepen naar het museum op het terrein waar nog wat plattegronden en foto's hingen en nog een film gedraaid werd.
We liepen verslagen terug naar onze tuk tuk die gezellig met een aantal man stond te biljarten, dat was wel even een omschakeling. Hij bracht ons naar het Tuol Sleng Museum (S21) wat vroeger een highschool was en in de rode Khmer tijd was omgebouwd tot gevangenis. Vanuit deze plek vertrokken heel veel mensen naar de Killing Fields. Ook hier hing een hele vreemde sfeer en we kwamen er al snel achter dat dingen hier niet gecensureerd zijn. Overal hingen foto's van mensen die verschrikkelijk gemarteld waren en half dood op de grond laten. Ook hingen er foto's van honderden jongens en meisjes, mannen en vrouwen, opa's en oma's die hier vastgezeten hadden terwijl ze nooit iets fout gedaan hadden. Vaak lieten ze deze gevangenen verhalen verzinnen van dingen die ze fout gedaan hadden zoals iets gestolen. Daar moesten ze dan vergiffenis voor vragen of ze werden gedwongen hier een rapport van te maken. Wanneer een gevangene niets meer kon verzinnen wat hij of zij fout gedaan had werd hij vaak gemarteld of zelfs gedood.
Je kon overal kijken, zelfs in alle cellen. In een cel hing een foto van een man op een bed die zwaar gewond was en in diezelfde cel stond hetzelfde bed als op de foto. Ook waren er houten cellen van nog geen twee vierkante meter. Er hingen zelfs foto's aan de muur van mensen die na hun dood nog gefotografeerd waren. We liepen rond met een verschrikkelijk gevoel en af en toe was het gewoon eng, vooral ik wilde weg van deze plek!
Het rondje maakte we af en zagen een aantal martelwerktuigen die nog helemaal intact waren en borden met regels waar iedereen gevangen zich aan moest houden.
We waren allebei opgelucht toen we weer buiten stonden en waren allebei stil en onder de indruk van wat we allemaal gezien hadden die dag. De tuk tuk stond al klaar en we gingen terug naar het hotel. In dat ritje hebben we nauwelijks een woord gewisseld.
Weer in het hotel hebben we even een kopje bouillon gedronken en ons wat opgefrist. Ik typte deze blog af zodat we dat ook weer achter de rug hadden en Mike zocht nog wat dingen op over wat we vandaag gezien hebben.
Nu gaan we lekker opzoek naar iets te eten en gaan proberen een beetje te vergeten wat we vandaag allemaal gezien hebben want we willen er niet over dromen.
We blijven waarschijnlijk nog twee nachtjes in Phnom Phen en nemen dan de bus naar Sihanoukville. Daar blijven we een paar dagen en reizen als we een visa hebben geregeld door naar Vietnam :). Het begint al echt af te tellen nu, over anderhalve maand zijn we alweer terug!
Hopen dat iedereen een fijne carnaval heeft gehad!
Lieve groetjes vanuit Cambodja.
Hier weer ons volgende reisverslag.. Dit keer niet zo heel spannend want moet eerlijk toegeven dat we veel niks gedaan hebben de afgelopen twee weken!
Ga proberen er toch een beetje een leuk verhaaltje van te maken :)
Maandag 2 februari:
S'nachts om 4.00 uur werd ik hondsberoerd wakker. Natuurlijk weer net de ochtend voor de lange busreis naar Cambodja! Ik denk dat het kwam door de malaria pil die we net die avond ervoor zijn gestart te nemen. Toen om 6.00 uur de wekker ging hadden we allebei geen oog meer dichtgedaan en twijfelde we heel hard of het wel handig was om die dag 7 uur lang in een minibusje te gaan zitten, maar besloten het toch maar te gaan proberen omdat het al betaald was. Na het moeizaam inpakken van de backpacks werden we om 7.00 uur opgehaald door een propvolle minibus. De voorste stoelen lagen helemaal vol met tassen en koffers waardoor je de weg niet kon zien. Echt fijn is dat niet als je al misselijk bent! Het ging gelukkig best aardig tot dat we bijna bij de boot waren, een en al bochten stijl naar boven en beneden. Toen we uit konden stappen was ik weer net zo misselijk als voor de busrit en ook Mike voelde zich verschrikkelijk.
Wat een ellende is dat, misselijk zijn in zo'n hitte! Gelukkig toen we de boot op gingen hing er een lekker windje en mijn misselijkheid verdween.
Na een half uur varen kwamen we weer aan op het vaste land en reden we verder in onze minibus. Toen we tien minuten gereden hadden stopte de bus en de helft van de passagiers mochten overstappen naar een andere bus zodat iedereen wat ruimer kon zitten, dat was wel een fijne meevaller. We reden verder en iedereen zette zijn stoel achterover en ging proberen een beetje te slapen.
Na zo'n 4 uur rijden stopten we bij een oude huisje ongeveer 300 meter voor de border van Cambodja. Daar konden we ervoor kiezen alvast een visa te kopen voor Cambodja maar dan wel veel duurder dan dat we op internet gelezen hadden! We besloten geen visa te kopen maar op dat moment was de organisatie waar we mee naar Siem Reap zouden gaan ineens niet meer zo vriendelijk. De ene na de andere pick-up vertrok met toeristen die ook naar Siem Reap gingen maar ons werd helemaal niets meer gezegd. We vertrouwde het helemaal niet meer en zagen het al gebeuren dat we dadelijk vanaf de border konden gaan lopen omdat ze zonder ons zouden vertrekken. We spraken wat andere backpackers aan en zij hadden allemaal gewoon een visa gekocht omdat ze het niet wilden gokken. Toen we dat hoorde durfde we het eigenlijk ook niet meer te riskeren en besloten toch maar alvast een visa te kopen. Mike moest bij een van de medewerkers achterop de scooter mee naar de pinautomaat omdat we geen Thais geld meer hadden dus dat was ook nog eens lekker onhandig. Het is ook echt gruwelijk frustrerend als je weet dat je afgezet word maar er weinig tegen kan doen!
Toen Mike terug was werden onze visa binnen een paar minuten gemaakt en vertrokken ook wij samen met wat andere backpackers naar de border.
Bij de border aangekomen moesten we nog best een eind lopen met onze backpacks en kwamen we terecht in een grote zaal waar honderden mensen in de rij stonden. Het duurde super lang voor we er doorheen waren maar we waren blij dat het gelukt was en ons visum in ieder geval niet nep was. We dachten dat we meteen de bus weer in konden maar helaas.. Eerst moesten we nog in een veel langere rij gaan staan voor een politie controle en hier was geen airco aanwezig dus dat was afzien.
Je stond daar met zo'n tweehonderd man binnen en aan de buitenkant waren ze het gebouw aan het schilderen. Na zo'n uur stonden we te knikken op onze knieën van de hitte en de vieze lucht waar we in stonden. Gelukkig konden we net op tijd weer naar buiten en namen we een shuttle bus naar het busstation, vanuit daar zou de tourbus naar Siem Reap dan eindelijk vertrekken. Na nog eens een uur te hebben gewacht vertrok de tourbus. Het zou nog ongeveer 4 uur rijden zijn tot het busstation van Siem Reap. Onderweg stopte we nog even bij een winkeltje waar we een soort zelfgemaakte plakkerige zoete rijstwafels kochten wat echt heel lekker was eigenlijk.
Toen we bijna in Siem Reap waren reden we nog voorbij een flink ongeluk, er lag een jonge man laveloos midden op de snelweg en zijn brommer lag een aantal meter verderop in de sloot. Het was heel vreemd om te zien dat er mensen stonden te kijken maar niets deden omdat alle auto's gewoon met een bochtje om de man heen reden. Het was duidelijk dat hier niemand een EHBO cursus heeft gevolgd. We vonden het allebei behoorlijk heftig want onze bus reed ook net als alle andere auto's kei hard door. Ik voelde me even heel schuldig omdat ik echt het idee had dat ik de man misschien had kunnen helpen maar nadat Mike en ik het er nog even over gehad hadden was het ook absoluut geen veilige situatie geweest als ik de man was gaan helpen, en zeker in zo'n landen is regel nummer 1 dat je eerst aan je eigen veiligheid moet denken. Toen ik het een beetje naast me neer had gelegd kwamen we aan in Siem Reap. In plaats van het grote busstation van Siem Reap reden we door allemaal donkere hobbelwegen en stopten we ergens in de middle of nowhere! We wisten al hoe laat het was want er stonden allemaal tuk tuk's klaar die allemaal drie keer zoveel vroegen dan normaal om je ergens heen te brengen. Dat is wel echt een hele grote domper als je op reis bent en keer op keer word afgezet door iedereen!
Gelukkig toen we voor veelste veel geld bij het hotel aankwamen kregen we een upgrade van de kamer die we geboekt hadden en was het er super rustig en mooi.
We friste ons een beetje op en namen een tuk tuk naar het centrum om te gaan pinnen en even wat te gaan eten. Toen we terug waren in het hotel waren we blij dat de dag voorbij was en gingen we lekker op tijd slapen.
Dinsdag 3 februari:
Toen we s'ochtends wakker werden van de wekker waren we allebei nog heel moe en Mike voelde zich helemaal niet lekker. We besloten wel te gaan ontbijten en daarna gingen we nog even verder slapen in de hoop dat we ons allebei weer fit zouden voelen.
S'middags was Mike nog steeds niet helemaal fit maar we gingen toch even aan het zwembad liggen in het zonnetje, dat wil nog wel eens ooit helpen om je beter te voelen. Helaas viel dat tegen want het was die dag ook wel erg heet. We gingen toch maar weer naar binnen en besloten opzoek te gaan naar werk voor mij voor als we terug zijn en huisjes. We willen als we weer in Nederland zijn graag samen gaan wonen en het fijnste zou een goedkopere huurwoning zijn of tijdelijk antikraak! Dus mocht iemand iets weten, tips zijn meer dan welkom :).. Maar we zijn dus zelf al gestart met zoeken vooral in de dorpen die tussen Someren en Uden liggen. We hebben nu nog geen voorkeur voor een woonplaats dus hopelijk maakt dat de zoektocht niet al te moeilijk. Ook als iemand van een mooie full-time vacature hoort dat misschien wat zou zijn voor mij, laat het me weten want het is mogelijk te zoeken vanuit hier maar tips van thuis kan ik heel veel aan hebben!
S'avonds toen we een lekkere koude douche gehad hadden namen we een tuk tuk naar de pub street, dat is het deel van Siem Reap waar het allemaal te doen is, restaurantjes, barretjes, grote markten en enorm veel kraampjes. Er hangt een super gezellige sfeer, alleen word je wel een beetje gek van alle mannetjes die je continu vragen of je een tuk tuk nodig hebt. We gingen een hapje eten bij The Red Piano wat in het midden van de Pub Street ligt. Het eten was erg lekker en gingen met een volle buik weer terug naar het hotel.
Woensdag 4 februari & Donderdag 5 februari:
Ik heb even twee dagen samengevoegd omdat we deze twee dagen eigenlijk precies hetzelfde gedaan hebben. S'ochtends gingen we lekker ontbijten in het restaurantje van ons hotel. We hadden beide dagen ook onze wekker heel vroeg gezet om te kijken hoe Mike zich voelde omdat we een van deze dagen naar het grote Angkor Wat tempel complex wilde gaan kijken. Toch besloten we het nog even uit te stellen want het is hier gewoon ontzettend warm en het tempel complex is zo'n tien vierkante kilometer groot dus als je al niet helemaal fit bent is het echt geen lolletje. Ook zijn er dagelijks zo'n 7000 bezoekers en de toegangsprijs is twintig dollar dus dan moet je er ook wel echt van kunnen genieten.
S'middags hebben we gewoon rustig aan gedaan, een beetje van het zonnetje genoten en veel opgezocht op internet voor onze terugkomst. Het viel op hoe ontzettend vriendelijk de mensen hier zijn. We werden heel de dag door gevraagd hoe het met ons ging en iedereen begroet je continu. Ook spreken veel mensen hier erg goed Engels en vinden ze het ook leuk dat te laten zien.
Beide avonden namen we weer een tuk tuk naar het centrum waar we elke keer heerlijk aten. Ook namen we een kijkje op de grote "Night market", erg leuk en overal hele vriendelijke mensen. Wat opvalt is dat er hier in Cambodja heel veel mensen zijn die een lichaamsdeel missen omdat ze een ongeluk hebben gehad met een mijn. Veel van deze mensen zitten in een groepje op straat muziek te maken om geld in te zamelen. Ook zie je mensen gewoon op straat die zich op de raarste manieren hebben geleerd zichzelf vooruit te kunnen bewegen. Zo hebben we al een aantal keer een man op een skateboard voorbij zien rijden die geen benen heeft en twee stompjes met een beschermer eromheen waarmee hij zichzelf vooruit duwt. Af en toe is dit best heel heftig om te zien. Dan ga je ook wel echt denken van toen ik op Schiphol werkte als passagiers assistent moest je regelmatig iemand in een rolstoel wegbrengen die gewoon te lui was om te lopen en dan maar zei dat hij of zij zijn nek verrekt had, en dan hier zie je dit allemaal en niemand die klaagt of ook maar om hulp vraagt. Heel raar contrast is dat want juist deze mensen hebben het wél echt nodig geholpen te worden.
Wanneer we weer terug waren in ons hotel keken we nog een filmpje en probeerde we een beetje op tijd te gaan slapen omdat het hier heel gehorig was. Je werd regelmatig wakker gehouden door gebonk en gekko's. (Wie nog nooit een gekko geluid gehoord heeft, dat moet je echt even horen! Is zo'n ontzettend schattig geluidje en je verwacht nooit dat dat uit zo'n ukkie diertje komt. Hier een link: https://www.youtube.com/watch?v=EI67Uwp18dc )
Vrijdag 6 februari:
Vandaag was het dan zover, we waren allebei helemaal fit en besloten naar het grote Angkor tempel complex te gaan dat op de werelderfgoedlijst staat van Unesco. Na het ontbijt regelde we een tuk tuk bij de receptie van ons hotel. Daar kon je voor een hele dag een tuk tuk met chauffeur krijgen voor tien dollar. We kregen een hele aardige chauffeur die ons met veel plezier rond reed. Bij de ingang moest je in de rij gaan staan voor een ticket, je kon kiezen of je 1,2 of 3 dagen entree wilde en wij besloten gewoon voor 1 dag te gaan. Toen we onze ticket met geweldig mooie foto van je gezicht hadden reden we het park op, wat alleen al ontzettend mooi was! Na een paar minuten rijden kwamen we aan bij de meest bekende tempel van het complex Angkor Wat. Onze tuk tuk zette ons netjes voor de deur af en wees aan waar hij op ons zou wachten, ideaal! We liepen naar binnen en het was meteen al overweldigend, een 800 jaar oud gebouw dat er nog zo geweldig mooi uitziet. Het was wel erg druk met toeristen maar hier waren we op voorbereid en we probeerde het een beetje te ontwijken. Om de officiële tempel in te gaan moest je wel even in de rij staan en als vrouw een lange broek aantrekken, maar dat wisten we en ik had mooi m'n eigen broek bij. Het was een hele klim om in de tempel te komen maar het was het meer dan waard! We maakte wat foto's en toen moesten we weer naar beneden omdat het zo druk was. We liepen de drukte uit en bij de uitgang werd je nog even aangevallen door verkopers die je allemaal shirtjes probeerde aan te smeren. We kochten een lekkere verse ananas op een stokje en liepen terug naar onze tuk tuk, die zodra hij ons zag meteen met een big smile voor kwam rijden.
We hadden besloten die dag de kleine ronde te maken. Het park is zo ontzettend groot en je kan er een grote en een kleine ronde doen maar in de kleine ronde zie je alle grootste en mooiste tempels en dat vonden we wel genoeg in deze hitte! We bezochten onder andere nog Angkor Thom, Bayon, Ba Phuon, Phimeanakas en Ta Prohm. Gelukkig was het bij al deze tempels een heel stuk minder druk dus hier konden we lekker op ons gemakje rondlopen en wat foto's maken. Onderweg zagen we nog vele andere mooie dingen maar daar weten we de namen niet meer van.
Allemaal waren ze geweldig mooi en elke tempel had zijn eigen kenmerken en vormen. eeuwenoude muurtekeningen en buddha's die nog helemaal in tact zijn. Maar de allermooiste vonden we toch wel Ta Prohm voor veel mensen bekend van de film Tomb Raider met Angelina Jolie. Deze tempel is op veel plekken kapot en zijn ze aan het restaureren dus dat was wel een beetje jammer. Maar de mooiste plekjes waren gelukkig nog goed. Er stonden enorm grote bomen bij de tempel waar de wortels van over de tempel gegroeid waren. Een paar bomen waren zelfs bovenop de tempel gegroeid, echt een super mooi gezicht!
Toen we naar buiten liepen kreeg ik nog even de schrik van mijn leven omdat er bijna een spin op mijn neus landde en dat hadden we niet afgesproken! Mike vond het wel interessant dus bleef nog even staan om de spin te bekijken. Een Aziatische man zag dat en vroeg aan Mike of hij een écht grote spin wilde zien en daar zegt Mike natuurlijk geen nee tegen. Mike ging met de man mee terug de tempel in en ik bleef veilig buiten op een bankje wachten. Zo'n tien minuten later kwam Mike wild enthousiast naar buiten gerend, hij had een enorme spin gezien zo groot als zijn handpalm. Hij had een aantal foto's gemaakt en toen ik die zag was ik heel blij dat ik niet mee was gegaan, wat een beest!
We liepen de tempel uit en onze tuk tuk stond alweer klaar. Hij bracht ons weer veilig terug naar het hotel na een onvergetelijke dag!
S'avonds boekten we nog snel een hotel voor de volgende paar dagen omdat we graag nog wat meer van Siem Reap wilden zien.
Zaterdag 7 februari:
S'ochtends toen we wakker werden hadden we allebei behoorlijke spierpijn in onze kuiten van al het klimmen van de dag ervoor in Angkor Wat. We gingen ontbijten en pakten onze backpacks in. We hadden eigenlijk alles er gewoon willekeurig ingepropt omdat we toch maar een aantal straten verderop zaten met ons nieuwe hotel.
Toen we uit gingen checken werd ons gevraagd of het hotel goed bevallen was en wilde ze graag weten wat goed en wat slecht was. We vonden eigenlijk alles prima zeker omdat we zoveel minder gewend zijn van de afgelopen maanden. Het enige minpuntje was de badkamer, die stonk gigantisch naar riool! Dat kom je hier wel overal tegen, het rare is alleen dat als je je hotelkamer binnenkomt ruik je er helemaal niets van maar zodra je er een uurtje in zit komt de lucht ineens vrij. Ze hebben hier echt een wondermiddeltje dat net lang genoeg werkt tot iedere gast zijn koffer heeft uitgepakt zodat niemand meer zin heeft van kamer te verplaatsen en dan komt de lucht weer vrij haha.
We namen een tuk tuk naar ons volgende hotel en ook daar werden we weer heel netjes ontvangen met een ijskoud drankje en lekker ruikend handdoekje om je gezicht te wassen. Toen we ingecheckt waren was het eigenlijk nog geen tijd om de kamer op te mogen maar zoals bijna overal hier in Azië mochten we er toch gewoon alvast in. Tot onze verbazing hadden we een prachtig hemelbed en een hele grote kamer met balkon. Het valt op dat je hier in Siem Reap de mooiste hotels hebt voor hele lage prijzen, ideaal dus!
Die middag deden we nog wat research naar werk en huisjes en s'avonds namen we een tuk tuk naar de stad om daar weer lekker een hapje te eten.
Zondag 8 februari & Maandag 9 februari:
Weer even twee dagen samengevoegd want ook deze dagen hebben we weer lekker geluierd. S'ochtends toen we gingen ontbijten waren we blij verrast want voor de eerste keer in drie maanden lagen er croissantjes, wat een luxe! Ook stond er een kok die op verzoek een lekkere verse kom noodles klaarmaakte voor je of een eitje.
S'middags gingen we beide dagen lekker aan het zwembad liggen om weer een beetje een kleurtje te krijgen. Niet te geloven eigenlijk, al drie maanden zon gehad en toch waren we allebei weer behoorlijk wit voor ons gevoel. Stom eigenlijk want hier de bevolking wil niets liever dan wit zijn en slikken soms zelfs medicijnen om wit te blijven en wij willen niets liever dan een mooi kleurtje krijgen! We vonden het allebei echt heel fijn weer even wat langer op een plek te blijven want al zou je zeggen van wel, reizen is echt niet altijd leuk. Vaak is het dat je word afgezet en in hele kleine vieze busjes beland, je bent standaard langer onderweg dan wat er van te voren gezegd word en het is vaak lange rijen en veel overstappen met je zware backpack. Dus even een paar dagen langer zon en zwembad vonden we wel prima!
S'avonds gingen we weer lekker met de tuk tuk over de hobbelwegen naar het centrum. Er hangt echt een hele leuke sfeer in Siem Reap dus dat verveelde nog steeds niet. De eerste avond gingen we Khmer eten (Cambodjaanse keuken), ik had beef lok lak besteld en Mike een heel pittig gerecht. Toen we het kregen leek de beef die erin zat meer op elastiek dan vlees en dat is niet mijn favoriet. Maar in Mike z'n eten hadden ze een hand vol limoen gras gedaan wat hij sinds kort echt niet meer lekker vind omdat er dan gewoon harde takken in je eten zitten. Hij kreeg het met geen mogelijkheid weg en dat komt normaal echt nooit voor dus ik was zo aardig om met hem te ruilen. We zaten allebei met tegenzin het elastiek op te eten en ondertussen stond ik behoorlijk in brand omdat ik niet zo goed tegen heel pittig eten kan als Mike. Dat was dus niet echt een succes dat lokale eten. We gingen nog even een gezonde fruitshake halen bij een kraampje op straat, dat kunnen ze hier echt heel lekker.
De tweede avond namen we geen risico's met Khmer eten en besloten lekker veilig Italiaans te gaan eten, dat kan niet vies zijn. Voor dat we terug naar het hotel gingen liepen we nog even naar een supermarkt om wat water en iets lekkers te kopen en zagen dat ze hier zeewier met wasabi smaak verkochten. Die hebben we helemaal in het begin van onze reis ontdekt en vinden we allebei super lekker. We kochten een zak en hadden een gezonde snack voor die avond.
Dinsdag 10 februari:
Vandaag was een beetje 'n speciale dag want we zijn anderhalf jaar samen. We gingen zoals altijd lekker ontbijten en daarna liepen we even naar de hoofdweg naast ons hotel om wat rond te kijken. We kwamen uit bij een heel leuk lokaal bakkerijtje waar ze gebakjes verkochten die er super lekker uitzagen. Die komen we regelmatig tegen maar vandaag hadden we een reden om een gebakje te eten dus we kochten twee chocolade gebakjes.
Toen we terug bij het hotel kwamen stond het hele personeel buiten en zei dat we een paar minuten moesten wachten met naar binnen gaan. Er liep een man met een rookmachine door de tuin van het hotel om alle muggen te bestrijden. We mochten na tien minuten naar binnen en er hing een bijna mysterieuze rook, geloof niet dat dat heel goed was om in te ademen.
We gingen aan een tafeltje bij het zwembad zitten om ons gebakje op te eten. Het waren enorme plak gebakjes en we hadden de grootste lol omdat we er niet uitzagen met onze pikzwarte tanden! Toen we alles opgegeten hadden en bomvol zaten gingen we nog even uitbuiken aan het zwembad en alvast opzoeken waar we die avond wilde gaan eten. We hadden eigenlijk al bedacht dat we sushi wilden eten maar wisten niet of dat kon in Siem Reap. Na even zoeken bleek er net buiten het centrum een hele goede Japan's restaurant te zitten. Toen we dat gezien hadden kregen we meteen weer honger.
S'avonds na het douchen namen we een tuk tuk naar het restaurant en we kregen een heel leuk laag tafeltje waar je op de grond aan moest gaan zitten. Omdat ik inmiddels nergens geen allergische reactie meer op heb gehad bestelde ik soja bonen als voorgerecht en als het toch niet ging zou Mike ze opeten. Ik probeerde er eerst eentje maar er gebeurde niets! Zonder problemen at ik een hele bak sojabonen terwijl als ik in Nederland ook maar één boontje eet zwelt meteen heel mijn keel op. Als iemand weet hoe dit kan hoor ik het graag want ik snap er niets meer van.
De sushi was weer super lekker, en we kunnen ons allebei niet herinneren dat we ooit zo'n verse zalm gehad hebben. Je kon hier sushi met zalm en kaas bestellen waar een knapperig laagje omheen zit en even gefrituurd is, kwamen ze in Nederland maar op dat idee!
Na het eten liepen we nog even naar de pub street om nog een drankje te drinken wat ook nog erg gezellig was.
Woensdag 11 februari:
We hadden inmiddels gehoord dat Wim, Eefje, Johan en Franca van den Burg ook op dat moment in Cambodja zaten en dat ze het weekend ook in Siem Reap zouden zijn. Mike en ik hadden het nog steeds prima naar ons zin en zouden eigenlijk net voor het weekend naar Phnom Phen gaan maar besloten tot na het weekend te wachten zodat we gezellig wat af konden spreken.
We checkten uit bij het hotel en gingen dus nog een keer door naar een ander hotel in Siem Reap. Dat deden we eigenlijk bewust want zo gaat het ook niet vervelen als je wel van hotel wisselt. We namen een tuk tuk naar het volgende hotel maar dat was nog niet zo makkelijk te vinden. Ik denk dat we zo'n drie kwartier hebben rondgereden terwijl op googlemaps stond dat het maar 7 minuten van het andere hotel lag haha. Nu vinden we het allebei gelukkig leuk om in de tuk tuk rond te rijden dus vonden het helemaal niet erg.
Bij het nieuwe hotel werden we meteen naar onze kamer gebracht en tot onze verbazing hadden we een kei groot bad op ons balkon. Het water kwam via een waterval langs de muur af, echt super leuk maar je zat dus eigenlijk wel recht naast je buren in bad!
We gingen even bij het zwembad kijken en ook hier hadden ze weer een prachtig zwembad. Het personeel was weer super aardig en we dronken wat bij de poolbar. De barman gaf ons pinda's met suiker en zout, apart maar best lekker! Ook pinda's kan ik zonder problemen eten.
S'avonds was weer hetzelfde als alle andere avonden en we keken voor het slapen nog een filmpje in bed.
Donderdag 12 februari & Vrijdag 13 februari:
Nogmaals even twee dagen bij elkaar. S'ochtends na lekker een beetje uitslapen gingen we ontbijten op het dak van het hotel. Daar was elke ochtend ontbijt tot 11.30 uur dus dat was wel weer een keer fijn dat we niet zo vroeg op hoefden te staan. Je werd op het dak ontvangen door twee hele aardige jongens die het restaurantje draaiende houden. We kregen een menukaart waarop we zelf uit mochten kiezen wat we als ontbijt wilden en ook dit was weer super lekker. Na het ontbijt kreeg je ook nog een vol bord met vers fruit zoals ananas, banaan, dragon fruit, meloen en guave.
Na het ontbijt gingen we aan het zwembad liggen waar je van die hele leuke bedden had. Een soort van tweepersoons hemelbedden met gordijntjes aan de zijkant. Het water van het zwembad was ijskoud maar als je er eenmaal in zat erg lekker. In het zwembad zat ook een zithoek waar we beide dagen uren lang hebben zitten kletsen over van alles en nog wat. Zo fijn om even niet na te hoeven denken over wat we de volgende dag moeten doen en op booking.com te zoeken naar weer een andere accommodatie.
S'avonds namen we een tuk tuk naar de stad om even wat boodschappen te doen, te eten en een fruitsapje te halen. Als we weer terug in het hotel waren gingen we nog even een toernooitje tafeltennissen. We vermaakte zo ongeveer het hele personeel omdat we maar vooral Mike zo fanatiek was. Af en toe stond je er gewoon niet bij stil dat je naast de receptie stond en ging je helemaal op in het spel als de ander een bal mistte. Voor iedereen die het wil weten ik had gewonnen hahah. Ik werd de kampioen van de avond en het was heel jammer dat we daarna geen tijd meer hadden voor een gelijkmaker :p.
Zaterdag 14 februari:
Overdag was weer hetzelfde als alle andere dagen, ontbijten en daarna lekker niks doen aan het zwembad. We hadden bericht van Wim gehad dat ze eind van de middag waren aangekomen in Siem Reap en dat we s'avonds gezellig wat gingen drinken met z'n allen. We spraken af om 20.15 uur voor The Red Piano te staan omdat dat het centrale punt van het centrum was. Van te voren gingen Mike en ik nog lekker een hapje eten want het was ook Valentijnsdag.
Om 20.15 uur stonden we op de afgesproken plek en we zagen Eefje, Wim en zijn ouders aankomen. Super leuk om weer even bekenden te zien! We gingen gezellig wat drinken en hebben flink gelachen. De volgende dag zouden ze naar Angkor Wat gaan waar wij al geweest waren en daarna naar het landmijn museum. Mike is ontzettend geinteresseert in dat soort dingen dus toen Franca vroeg of we mee wilde besloten we de volgende dag bij de ingang van het landmijn museum af te spreken. We namen afscheid en gingen lekker naar bed.
Zondag 15 februari:
Na het ontbijt was het behoorlijk bewolkt dus we besloten naar de kamer te gaan zodat ik alvast aan deze blog kon beginnen en Mike even een spelletje kon doen of tv kijken. Iets voor 13.00 uur kreeg ik telefoon van Wim dat ze Angkor Wat gezien hadden en richting het landmijn museum zouden gaan. Wij zaten al startklaar te wachten en regelde bij de receptie van ons hotel een tuk tuk. Het was bijna een uur in de tuk tuk, zo'n 25 kilometer van Siem Reap maar we reden door hele mooie stukken land. Toen we bij het landmijn museum aankwamen stonden Eefje, Wim, en zijn ouders er al en gelukkig waren ze er ook nog maar net. Het landmijn museum was niet veel bijzonders maar het maakte wel indruk. Er lagen tientallen soorten bommen en mijnen en er hingen honderden foto's van mensen die gewond waren geraakt door een landmijn. Ook stond er een verhaal bij sommige foto's, zo was er een man die als jongetje van elf gedwongen was een kindsoldaat te zijn, en zelfs ooit tegenover zijn oom heeft gestaan met een geweer. Zijn oom had hem toen net niet geraakt en jaren later toen de oorlog voorbij was had de jongen zijn oom dit verhaal verteld en konden ze er samen nog eens om lachen. Heel raar om te lezen dat ze dat dan echt komisch kunnen vinden.
Achter het landmijn museum zat een opvanghuis voor kinderslachtoffers van een mijn. Daar wilde vooral Eefje en ik heel graag gaan kijken maar dit was niet toegankelijk voor bezoekers. Dat was ook wel te begrijpen want het moet natuurlijk geen aapjes kijken worden!
We stonden vrij snel weer buiten omdat het museum niet heel groot was. Omdat het nog vrij vroeg was besloten we door te rijden naar het War Museum in Siem Reap. Onze tuk tuk
chauffeur was niet zo aardig in tegenstelling tot de rest van de Cambodjaanse bevolking en hij vroeg meteen veel meer geld. We besloten het maar te doen en als hij ons echt af zou zetten zouden we dat bij het hotel bespreken.
Bij het War museum aangekomen kregen we een rondleiding van een hele aardige en interessante man. Hij vertelde ons over zijn leven en wat hij allemaal had meegemaakt. Zo was hij een aantal keer neergeschoten en had verschillende schotwonden in zijn been, heel zijn familie was vermoord toen hij even weg was, hij had een prothese been omdat hij op een mijn was gaan staan en er zaten nog verschillende stukken mijn onder zijn huid wat we mochten voelen. Dat was behoorlijk heftig wat die man allemaal had meegemaakt!
Het museum was in de open lucht en overal stonden grote tanks, helikopters en andere legervoertuigen. Ook lagen er tientallen wapens en geweren die je gewoon vast mocht houden en het leek of ze ook echt nog werkte als je er kogels in zou doen. De mannen waren als kleine kinderen in een snoepwinkel en moesten een voor een op de foto met hun favoriete geweer. Mike is sowieso ontzettend geinteresseert in dat soort dingen mede dankzij zijn vader die via de US airforce naar Nederland is gekomen. We liepen een ronde door het museum en onze gids liet ons een tank zien waar nog schoenen en botten in lagen van een vriend van hem die overleden was in die tank. Dat vonden we wel een beetje een sterk verhaal maar het kan zomaar waar zijn.
Na de rondleiding gingen we zelf nog even een rondje lopen want er stond ontzettend veel. We maakte even een groepsfoto en nog een paar leuke foto's van Mike, Wim en Johan die het geweldig vonden wat ze allemaal zagen. Eefje, Franca en ik vonden het trouwens ook wel interessant maar het was toch meer een mannending! Mike was ook helemaal in zijn element en was gezellig aan het buurten met Johan.
Toen we alles gezien hadden spraken we af s'avonds nog wat te gaan eten en naar de night market te gaan. We namen ieder onze eigen tuk tuk terug naar het hotel en gelukkig viel de chauffeur toch mee.
Na het douchen namen Mike en ik weer een tuk tuk naar het centrum omdat we nog een bus moesten regelen naar Phnom Phen voor de volgende dag. Bij de eerste de beste toeristen informatie gingen we naar binnen en konden we een VIP bus voor 12 dollar de man regelen. Je zou dan in 5-6 uur in Phnom Phen zijn in een luxe bus met extra grote stoelen en een wc aan boord. We zouden ook bij ons hotel opgehaald worden een uur voor vertrek dus dat klonk wel goed.
Om 20.00 uur spraken we weer af voor The Red Piano met de familie van den Burg en gingen we een hapje eten bij de Mexicaan. Dat viel een beetje tegen maar we hadden gelukkig goed gezelschap en weer gezellig zitten kletsen. De moeder van Wim had heel lief bouillon voor ons meegenomen omdat we ons af en toe, en Mike toevallig die dag niet zo fit voelde. We kregen er zoveel dat we nog wel een jaar hier kunnen blijven! Na het eten gingen we voor souvenirtjes kijken bij de night market en Mike en ik vonden allebei een armbandje. In elk land waar we zijn geweest kopen we een klein armbandje als aandenken. Het was echt heel gezellig zo met z'n alle een beetje rondlopen en lachen. Na de night market gingen we nog een drankje drinken en namen we niet te laat afscheid omdat iedereen wel moe was en de volgende ochtend weer vroeg op moest. Was echt heel fijn en gezellig zo twee dagen op te hebben getrokken met Eefje, Wim, Franca en Johan! (Mochten jullie dit lezen.. Bedankt voor de gezelligheid :) ).
Maandag 16 februari:
S'ochtends om 7.00 uur ging de wekker en moesten we een beetje gehaast gaan ontbijten en snel onze backpacks inpakken. We checkten uit bij het hotel en iets na half negen werden we opgehaald door een hele oude bus. Voor dat we naar het busstation werden gebracht waar onze tourbus om 9.30 uur zou vertrekken moesten we nog wat andere mensen ophalen. De chauffeur leek de weg behoorlijk kwijt te zijn en om 9.00 uur hadden we het nog niet gevonden. Na tien minuten zoeken had hij het gevonden ergens achteraf in een zand waar de stroomkabels zo laag hingen dat we ze bijna raakte. Er stapte zo'n 30 Cambodjaanse mensen in die ook naar Phnom Phen gingen en iedereen zat ons aan te staren alsof ze nog nooit een westerling gezien hadden. We reden gelukkig snel naar het busstation waar we onze VIP bus niet gevonden kregen. Toen we het aan iemand vroegen bleek dat we er al de hele tijd naast stonden en het was alles behalve VIP! De bus was nog ouder en viezer dan de bus die ons die ochtend oppikte van het hotel. We zouden grote stoelen hebben met extra beenruimte en een westerse wc aan boord. Maar toen we binnen gingen stonk het verschrikkelijk naar urine en bijna elke stoel was kapot. Er was geen wc en airco aan boord en al helemaal geen wifi haha. We waren gelukkig al een beetje voorbereid omdat dit niet de eerste keer is dat het zo loopt en legde ons er maar bij neer.
Toen we onze backpacks hadden weggelegd gingen we een plekje zoeken en ik werd helemaal geaaid door verschillende Cambodjaanse vrouwen. Ze gebaarden dat ze mijn huidskleur en neus wilde hebben, dat hoor je hier best vaak omdat de bevolking vrij platte neuzen hebben. Ook Mike werd heel vriendelijk begroet door een oud mannetje en toen we op onze plek zaten, zat heel de bus zo'n beetje omgedraaid in hun stoel om naar ons te kijken. Een beetje ongemakkelijk was dat wel.
Na zo'n drie uur rijden (ofja hobbelen kan ik beter zeggen want het waren grotendeels zandwegen waar we over reden) kwamen we aan bij een simpel restaurantje waar we even wat konden eten en we gingen er vanuit dat we al over de helft waren en zeiden nog tegen elkaar dat het wel snel ging. We aten wat en gingen even naar de toilet die hier echt verschrikkelijk vies waren! Buiten de wc's liepen een aantal hele zielige koeien rond die naar eten aan het zoeken waren, dat was niet zo'n fijn gezicht. Toen we de bus weer instapten stond een van de dames snel op toen ik voorbij liep en pakte mijn gezicht vast waarop alle andere dames reageerde en allemaal lachten en me ook vastpakten. De vrouw aaide me heel lief over m'n wangen en gebaarde dat ze het mooi vond en riep van alles wat ik niet kon verstaan. Mike kreeg nog een duimpje van de oude man en we liepen door naar onze plek. De bus vertrok weer en Mike ging en spelletje spelen op de telefoon en ik ging beginnen aan deze blog. Het was bloedheet in de bus en het schoot voor geen meter op, we kwamen er langzamerhand achter dat het wel langer zou gaan duren dan de afgesproken 5 a 6 uur! Het enige fijne eraan was dat ik onze blog al grotendeels klaar had. Uiteindelijk stopte we ergens en we dachten er eindelijk te zijn, maar helaas eerst moest de bus nog even gewassen worden omdat hij helemaal bruin was van al die zandwegen.
Na 9 uur in een stinkende vieze bus te hebben gezeten waren we dan eindelijk in Phnom Phen waar het ontzettend druk was op de straat. We stapten snel uit en pakten onze backpacks, een jongen stond al bij ons om een tuk tuk ritje naar het hotel te verkopen. We hadden alles behalve zin om nog te gaan onderhandelen dus besloten maar met hem mee te gaan en gelukkig was hij er niet op uit om ons af te zetten. Binnen twintig minuten waren we bij ons hotel en we besloten omdat de jongen het zo graag wilde de volgende dag met hem naar de Killing Fields te gaan in zijn tuk tuk. We spraken af voor de volgende ochtend en namen afscheid.
De hotelkamer was klein maar prima en we waren super blij dat we eindelijk konden douchen, alles voelde vies en zat vol zand. S'avonds gingen we even naar een supermarktje op de hoek en zochten een eettentje maar die konden we niet vinden. We besloten maar wat op het dak van het hotel te gaan eten wat erg lekker was en gingen daarna moe naar bed.
Dinsdag 17 februari:
Net na middernacht schoot Mike overeind en werd boos, ik was inmiddels van moeheid al even in slaap gevallen maar Mike kon niet slapen van de lawaai. Toen ik luisterde hoorde ik het ook, een heel hard pompend machine geluid. Het geluid leek steeds harder te gaan en we konden er absoluut niet mee in slaap vallen dus Mike besloot de receptie te bellen. Er kwam meteen iemand naar boven om te luisteren en toen de man het ook hoorde ging hij kijken waar het vandaag kwam. Enkele minuten later kwam hij met het nieuws dat het een waterpomp was die op het dak stond en niet uitgezet kon worden dus we mochten als er een kamer vrij was, van kamer ruilen. We baalde een beetje maar pakte snel onze spullen en gingen naar een andere kamer. Die kamer bleek een heel stuk groter en mooier dus dat was wel een geluk bij een ongeluk. We konden eindelijk lekker gaan slapen.
De volgende ochtend ging de wekker al op tijd om te gaan ontbijten. We waren allebei nog behoorlijk moe maar omdat we al af hadden gesproken met onze tuk tuk chauffeur moesten we wel uit bed. We gingen ontbijten op het dak en werden daarna voor de deur van ons hotel opgehaald. Als eerste gingen we naar de Killing Fields (ook wel bekend als Choeung Ek) wat zo'n 45 minuten rijden was.
Bij de ingang kregen we een koptelefoon en een apparaatje waar een Nederlandse stem op te horen was. Door het hele park waren paaltjes geplaatst met nummers en wanneer je bij een bepaald nummer kwam moest je dat intoetsen op je apparaatje en hoorde je een verhaal door je koptelefoon. Al meteen in het begin werd het hartverscheurend wat er allemaal gebeurd was op de specifieke plekken waar je stond. 20.000 mensen waren vermoord op deze plek en op een of andere manier kon je dat ook voelen. We volgende de bordjes en hoorde het ene na het andere verschrikkelijke verhaal wat af en toe best aangreep. Zo zijn er in die tijd 3 miljoen Cambodjanen vermoord door andere Cambodjanen. Op dat moment was dat een derde van de bevolking die uitgemoord werd!
Toen we beter op begonnen te letten zagen we meer en meer botten en tanden uit te grond steken gewoon naast en zelfs op de paden waar we liepen. Dat doet echt wat met je. Achter in het park was een groot meer waar je lekker op een bankje kon gaan zitten en luisteren naar een aantal verhalen van mensen die al dit vreselijks hebben moeten meemaken. Het was af en toe moeilijk onze tranen in te houden en in het meertje waar we naar zaten te kijken liggen nog honderden botten van mensen die daar vermoord waren. Het is er nu heel vredig en je hoort tientallen vogels zingen, maar wat hier ooit gebeurd is is niet te bevatten.
We liepen verder en stopten bij een open huisje met een omheining waar duizenden armbandjes aan hingen. Het bleek dat hier honderden naakte vrouwen en baby's begraven lagen. Naast het huisje stond een grote boom waar nog veel meer armbandjes aan hingen. Dit was wel het heftigste moment want we hoorde door onze koptelefoon dat er tegen deze boom (The killing tree genoemd) honderden baby's doodgeslagen zijn terwijl hun moeder toe moest kijken. Ik kan me niks ergers voorstellen dan dat je dat zou overkomen!
We liepen verslagen verder en kwamen weer verschillende botten, tanden en kledingstukken tegen die na regen nog naar de oppervlakte blijven komen. De bevolking hier geloofd dat dit is omdat de overledenen op deze plek nooit zullen rusten.
Het volgende bordje stond bij een hele grote mooie boom die ze nu The Magic Tree noemen, deze boom hing vol met luidsprekers waar overdag orders en muziek op werd gespeeld. Maar s'nachts speelde ze hier harde muziek om het geluid van schreeuwende gevangenen die vermoord werden te verbergen voor mensen buiten en voor andere gevangenen. Mensen werden hier niet pijnloos vermoord als bijvoorbeeld met een kogel want dat was te duur, nee mensen werden op de meest gruwelijke manieren vermoord.
Het laatste bordje stond buiten de grote Stupa een monument die gebouwd is om de overledenen te herdenken. We gingen naar binnen en legde een bloem en wierook neer uit respect en hoorde dat er 9000 lichamen liggen in deze Stupa. Je staat letterlijk op centimeters afstand van honderden schedels. We waren er allebei helemaal stil van en liepen naar het museum op het terrein waar nog wat plattegronden en foto's hingen en nog een film gedraaid werd.
We liepen verslagen terug naar onze tuk tuk die gezellig met een aantal man stond te biljarten, dat was wel even een omschakeling. Hij bracht ons naar het Tuol Sleng Museum (S21) wat vroeger een highschool was en in de rode Khmer tijd was omgebouwd tot gevangenis. Vanuit deze plek vertrokken heel veel mensen naar de Killing Fields. Ook hier hing een hele vreemde sfeer en we kwamen er al snel achter dat dingen hier niet gecensureerd zijn. Overal hingen foto's van mensen die verschrikkelijk gemarteld waren en half dood op de grond laten. Ook hingen er foto's van honderden jongens en meisjes, mannen en vrouwen, opa's en oma's die hier vastgezeten hadden terwijl ze nooit iets fout gedaan hadden. Vaak lieten ze deze gevangenen verhalen verzinnen van dingen die ze fout gedaan hadden zoals iets gestolen. Daar moesten ze dan vergiffenis voor vragen of ze werden gedwongen hier een rapport van te maken. Wanneer een gevangene niets meer kon verzinnen wat hij of zij fout gedaan had werd hij vaak gemarteld of zelfs gedood.
Je kon overal kijken, zelfs in alle cellen. In een cel hing een foto van een man op een bed die zwaar gewond was en in diezelfde cel stond hetzelfde bed als op de foto. Ook waren er houten cellen van nog geen twee vierkante meter. Er hingen zelfs foto's aan de muur van mensen die na hun dood nog gefotografeerd waren. We liepen rond met een verschrikkelijk gevoel en af en toe was het gewoon eng, vooral ik wilde weg van deze plek!
Het rondje maakte we af en zagen een aantal martelwerktuigen die nog helemaal intact waren en borden met regels waar iedereen gevangen zich aan moest houden.
We waren allebei opgelucht toen we weer buiten stonden en waren allebei stil en onder de indruk van wat we allemaal gezien hadden die dag. De tuk tuk stond al klaar en we gingen terug naar het hotel. In dat ritje hebben we nauwelijks een woord gewisseld.
Weer in het hotel hebben we even een kopje bouillon gedronken en ons wat opgefrist. Ik typte deze blog af zodat we dat ook weer achter de rug hadden en Mike zocht nog wat dingen op over wat we vandaag gezien hebben.
Nu gaan we lekker opzoek naar iets te eten en gaan proberen een beetje te vergeten wat we vandaag allemaal gezien hebben want we willen er niet over dromen.
We blijven waarschijnlijk nog twee nachtjes in Phnom Phen en nemen dan de bus naar Sihanoukville. Daar blijven we een paar dagen en reizen als we een visa hebben geregeld door naar Vietnam :). Het begint al echt af te tellen nu, over anderhalve maand zijn we alweer terug!
Hopen dat iedereen een fijne carnaval heeft gehad!
Lieve groetjes vanuit Cambodja.
-
17 Februari 2015 - 20:31
Oom Wim En Tante Ans:
Lieve KIKI en MIKE
Wat hebben we weer genoten van jullie reisverslag!!
Knap hoor en wat zullen jullie ook veel te vertellen hebben als de reis gedaan is .
Wat leuk dat te horen dat het samenwonen er aan zit te komen.
Heel veel liefs en groetjes van ons en blijf er van genieten hoor!!
XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX -
02 Maart 2015 - 08:11
Sandra, Mark, Gijs En Renske:
Kiki, nog van harte gefeliciteerd met je verjaardag!
Heb je er samen met Mike een fijne dag van gemaakt?
(moet het nog even terug lezen....)
Wat is het toch een indrukwekkende reis, en maken jullie veel mee!
Tot ziens!
Groetjes Sandra, Mark, Gijs en Renske.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
